De loge van de burgemeester

Zelden ergens te laat toekomen, maar wel vaak op ’t laatste nippertje, zalig zij die gezegend zijn met die gave. Gave, hoort u het goed? Wel, laatst genoot ondergetekende van de voordelen van het op de valreep ergens opdagen. ’t Was in de gotische zaal van ons stadhuis, de maandagavond waarop de nieuwe gemeenteraad werd geïnstalleerd.
De raadszaal, waar onze raadsleden eens per maand samenkomen om het bestuur van onze stad – die zware last – te torsen, die statige ruimte schrok zich die avond een hoedje. Op een doorsnee raadszitting tref je er als toehoorders een paar persmensen en hooguit een handvol belangstellenden. Maar dit keer barstte het stadhuis uit zijn voegen van al het volk. Familie en vrienden, opgedaagd om de eedaflegging van ’hun’ raadslid bij te wonen. Zo kwam het dat uw dienaar, weer een keer laat aangekomen, de bijeenkomst rechtstaand mocht meemaken.

Helemaal achterin de raadzaal was nog een plekje vrij, in een uithoek op de treden naar een onopvallend zijdeurtje. En vanop die stek, twee treden hoog, overschouwde ik tot mijn genoegdoening de hele zaal, beter dan alle andere toeschouwers. Over hun reikhalzende hoofden heen had ik zicht op alle raadsleden èn op de tafel van schepenen en burgemeester. Laat arriveren, een voorrecht!
Alle verkozenen legden de traditionele eed af, raadsleden, schepenen èn de burgemeester. Dat die laatste vanuit mijn verre uitkijkpost opvallend veel gelijkenis vertoonde met de vorige mag niet verbazen, het ís gewoon vorige.

Het ging er verder gemoedelijk aan toe, daar in het stadhuis. Alles liep op wieltjes, op een paar obligate interpellaties na, de ene al meer gesmaakt dan de andere. En ondanks de nog altijd ondermaatse geluidsversterking waarmee Brugge’s meest prestigieuze zaal genoegen moet nemen. Achteraf was er tijd voor een drankje, voor verkozenen èn publiek..

Met zo’n burgervader die aan zijn tweede ronde begint, verloopt een avond als deze net iets minder spannend. Al organiseren we zelfs voor een gloednieuwe burgemeester geen groots opgezette, officiële inhuldiging meer, laat staan voor een niet-nieuwbakken exemplaar.
In lang vervlogen tijden, ja, toen ‘verdiende’ elke kersverse burgemeester een feestelijke optocht. De laatste die zich hier zo’n inhuldigingsstoet liet welgevallen was Michel Van Maele, in 1972.
Dat in de nochtans al behoorlijk ontvoogde jaren zeventig nog zo’n optocht door Brugge trok, zegt dat iets over onze stad of over de burgemeester in kwestie? Politici en bescheidenheid, het was hoe dan ook een lange weg. En hoe verder je terugkeert op die weg, hoe groter je verbazing om wat ooit gangbaar was.
Een voorbeeld? Laat ons een kijkje nemen in de stadsschouwburg. In de begindagen van dat gebouw, pakweg de jaren 1870.
De architect die het bouwwerk heeft uitgetekend is een Brusselaar, dus die weet hoe het eraan toe gaat in betere kringen. En hoe hij die kringen in de watten hoort te leggen in zo’n cultuurtempel. Met een prestigieuze hoofdingang, compleet met arcade waaronder de koetsier zijn monsieur en madame in alle weersomstandigheden tot bij de toegangsdeur kan voeren.

En in de zaal, opzichtig vooraan naast het podium, een paar voorbehouden loges. Een ‘koninklijke’, voor het vorstenhuis of de officiële vertegenwoordiger daarvan, de provinciegouverneur. En tegenover die suite, net zo in het oog springend, de loge van de burgemeester. Met toegang tot een discreet salonnetje waar de stedelijke voorman zijn gasten kan ontvangen met een glaasje port of champagne.
Die toeschouwers genieten vanuit hun bevoorrechte hoek lang niet van het meest geschikte uitzicht op het podium. Maar hun plaats heeft een andere, onmiskenbare troef. Want wie er zit, die is gezien. U kent ze, de onverslijtbare uitdrukking m’as-tu-vu?

Want stelt u zich even voor, winteravond in Brugge. In de stadsschouwburg, een operette. Veel belangstelling, uitverkocht. En uw dienaar is door de burgemeester geïnviteerd om hem te vergezellen.

Na wat keuvelen in het privésalonnetje nemen we onze plaatsen in. Van hier kijk je helemaal van opzij op het podium neer, da’s niet echt een voordeel. Zaten we maar gewoon middenin de zaal, denk je een enkel moment.
Maar dan, wacht even, zie ze kijken, al die toeschouwers, zie ze denken, amai, daar bij de burgemeester in zijn loge, da’s Pol, die telt mee in die kringen!
En dus bedenkt Pol, dat zicht op het podium, vanuit dit rare hoekje, eigenlijk valt dat best wel mee!
En tegenwoordig, hoe zit dat met die ereloges?
Wel, komt de burgemeester vandaag naar een voorstelling, dan verkiest hij een andere plek en laat ‘zijn’ loge voor wat ze is.
Maar. Waarde lezer, ziehier uw buitenkans! Zoals in den ouden tijd, en alleen in de komende weken, kan u bij sommige voorstellingen samen met vrienden, familie, maîtresse of een gezelschap naar keuze … de burgemeestersloge inpalmen. Inclusief verwelkoming in het privésalonnetje. En, wie weet, een meet-and-greet of iets van die aard met uw favoriete artiest, achteraf. Wat dat kost? Hangt van een paar dingen af. Of u voor zo’n VIP-avond de hoogste bieder bent, bijvoorbeeld. Maar laat

u niet kennen, wat u ervoor neertelt is bestemd voor de Warmste Week.
Er gingen al een paar concerten en voorstellingen voorbij met select publiek in de legendarische ‘loge van de burgemeester’. Maar er volgen er nog enkele en ook na de Warmste Week gaan uw gulle centen die warme kant op. En wat meer is, uw aanwezigheid in het fraaiste hoekje van de schouwburg gaat over de tong, wees daar maar zeker van.
Dus wees er snel bij. En kom op tijd. Hoewel, de charmes van laat arriveren, daar weet u intussen het fijne van.

Meer omtrent de ‘veiling voor de Warmste Week’ vindt u hier: https://www.ccbrugge.be/agenda/4468/maak-kans-op-een-vip-loge-en-meet-greet-ervaring/veiling-voor-de-warmste-week