De Wever, van der Poel en Red Sebastian … een geschiedenisles

En misschien had Godried Bomans het toch bij het rechte eind toen hij het had over geschiedenis. Godfried, altijd al de flegmatieke kwinkslager van dienst, merkte op dat we er weliswaar oeverloos over palaveren, maar per slot van rekening is geschiedenis gewoon het heden, gezien vanuit de toekomst.
Breng daar maar iets tegenin. De karrenvracht verleden die de mensheid met zich meedraagt, wàs ooit gewoon het moment ‘nu’. Meer zelfs, een aaneengesloten rij van momenten ‘nu’. Heeft ‘nu’ een meervoud?
En laten we wel wezen, het gros van die tijd vulde zich met doordeweekse alledaagsheid. Niks om over naar huis te schrijven, laat staan om er geschiedenisboeken mee te vullen. Memorabele momenten? ’t Zijn naalden in de hooiberg die we tijd noemen.
En toch, telkens zich iets minder alledaags aandient, overvalt ons de koorts van het moment met een onvermijdelijke opstoot van overroepen conclusies. Waw, zo’n uitzonderlijk gebeuren, dat wij dit mogen meemaken! Wat ons hier overkomt, dat blijft voor eeuwig in het geheugen der mensheid gegrift!

Vorige week liet ondergetekende, meestal niet de meest geestdriftige tv-kijker, zich gedurende een paar etmalen betrappen op een bovengemiddeld aantal uren voor de buis. Het leerde hem enkele dingen. Zo onder meer omtrent de alomtegenwoordigheid van het begrip ‘historisch moment’. Het weekend leek er zowaar een vrolijke aaneenschakeling van.

Het begint op zaterdag. We hebben een nieuwe regering, klinkt het bij Kathleen Cools die ons doorverwijst naar haar collega Bart Verhulst. Die gooit de kersverse eerste minister meteen de vraag voor de voeten of hij zijn premierschap als Vlaams-nationalist ook, zoals velen … historisch vindt.
Later die avond. Een liedjesprogramma loopt op zijn eind. Peter Van de Veire kondigt winnaar Red Sebastian aan met de gevleugelde uitspraak ‘En geniet nog één keer mee met de winnaar van Eurosong 2025, dit is historisch!”
Zondagmiddag. Op een mijnterril ergens in ’t noorden van Frankrijk rijden coureurs zich uit de naad en in het zweet. Mathieu van der Poel is er als eerste vanaf en dat levert hem de trui van wereldkampioen op, voor de zevende keer. Een respectabele prestatie die hem weliswaar is voorgedaan, zo verneemt de kijker, door de betreurde Erik De Vlaminck. Maar dat belet de presentator niet om te juichen dat Mathieu hier een historische prestatie levert.

De eretitel ‘historisch’ staat in de aanbieding? Dan is ’t nu aan ons om ook een paar geschiedenisprijzen uit te delen. Laten we het niet ver zoeken en het ook gewoon houden bij coureurs, muzikanten en politiekers.
Volgt u ons in verhalen over een muzikant die zich ergert aan een zelfvoldaan leider, een dictator die door een topsporter voor schut wordt gezet en een muziekmaker met een milde kijk op het sportleven.
Het eerste voorval is u misschien verteld, destijds in de les Muzikale Opvoeding.
Ludwig van Beethoven is als componist goed bezig en daarenboven met artistieke onstuimigheid enthousiast over wat zich recent in Frankrijk afspeelt. De revolutie van het volk! Een nieuwe sterke man, Napoleon, zal daar krachtig orde op zaken stellen.

Ludwig dweept met Napoleon, dus het mag niet verbazen dat hij zijn jongste symfonie, zijn derde, opdraagt aan de Redder des Volks. In zelfzekere letters schrijft hij ‘Napoleon’ op het titelblad van zijn partituur.
Maar dan verneemt hij dat Bonaparte zich zopas tot keizer liet kronen. Ludwig is verbolgen, gedegouteerd om zoveel grootheidswaanzin.
Napoleon zal het nooit vernemen, maar het grote genie Beethoven doorstreept op zijn partituur met zoveel gramschap de letters ‘Napoleon’ dat het papier er moet aan geloven. Een historische doorhaling!
Omtrent sport en leiderschap, een tweede historie. Het jaar is 1936, ’t is zomer in het Berlijn van de Olympische Spelen. Voor de almaar meer macht opeisende Grote Roerganger, Adolf Hitler, zijn de Spelen de gedroomde kans om zijn nationaalsocialistische ideologie in het zonnetje te zetten. Op de spelen zal het superieure ‘Arische Ras’ zegevieren, dat staat vast!

Dat draait enigszins anders uit. De zwarte Amerikaan Jesse Owens gaat met vier gouden medailles naar huis. Zijn vlasblonde, Duitse tegenstander Carl Ludwig ‘Luz’ Long moet vrede nemen met één zilveren. Wat geenszins het blijvend wederzijds respect tussen Long en Owen in de weg staat. Een historische kameraadschap.
Het laatste memorabele verhaal waar ik in volle overtuiging de term ‘historisch’ op plak is van muziek en … wielrennen. ‘Ploegsteert’ is een dorp. En een lied van ’t Zesde Metaal, het groepje van Wannes Cappelle.  Ze zijn u bekend, de West-Vlaamse woorden die Wannes koos om te verhalen over het vallen en opstaan in coureur Frank Vandenbroecke’s leven. In ’t leven, tout court.

Zullen we bovenstaande historische eretitels uitdelen op een Grand Gala, volgestouwd met Bekende Vlamingen? Laat maar. ’t Gaat om dingen die er toe doen. Lichtpunten hoeven geen spotlights.