Donkerdag in Sint-Andries

We haalden haar vorige zomer in huis en dat zullen we geweten hebben. Haar pubertijdsweken – ze is nu negen maanden – spendeert Hond met het onder tanden nemen van al wat binnen haar bereik komt. Spul waarvan je iets kan los peuteren? Dan peuteren we dat los! Ander spul waarvan niets zich laat los prutsen? Dan werken we daaraan tot er wèl iets af kan!
Jongste slachtoffer was vanmorgen alweer een bloembak. Niet zomaar een bloembak, dit keer. Het bescheiden maar naar ons aanvoelen smaakvol ontworpen kleinood siert sinds jaren onze veranda. Het is ons dierbaar, maar ineens blijkt één van de houten poten aan een grondige restauratie toe. Verontwaardiging! Er zijn, u zal ons begrijpen, van die momenten waarop Hond nieuwe, weinig beloftevolle woorden leert. Woorden als ‘hondenhok’ en ‘ketting’. Waarna ze de meest meelijwekkende blik verzint die een mens kan bedenken … Een schat van een beest, kortom. Baas mag naar de doe-het-zelf, op zoek naar het nodige om de aangerichte schade te herstellen.
Inkoop volbracht, fietst hij bij het wegrijden van de winkelparking langs de uitrit naar de Zandstraat toe. Amai, boven de Expresweg, wat een wolk is me dat! Wolk? Aardedonker buigt een angstwekkend grotesk monster, almaar hoger en breder kolkend, zich over de geluidsmuur van de snelweg. Adem stokt, heel even. Brand! Ergens woedt een immense brand!

Het Sint-Janshospitaal? Neen, dichterbij. Het nabije winkelcomplex? Een bedrijf aan ’t Waggelwater? Slachtoffers! Hopelijk blijft iedereen ongedeerd!
Thuis sijpelt algauw het barre nieuws over de brand binnen. Dat nieuws en de melding dat de donkerwolk van plan is, een heleboel asbest over Sint-Andries uit te strooien. Neen, bij de brand in de fietsgroothandel vallen geen slachtoffers maar asbest is geen poedersuiker. Wat volgt zijn richtlijnen omtrent een risicozone waar onze wijk weliswaar binnen valt, maar vanuit de tuin zien we de vervaarlijke wolkendraak een wat meer noordelijke dwaalroute kiezen.
Wat zo’n voorval daarom niet minder onrustwekkend maakt.
Asbest, ooit alomtegenwoordig in de bouw en andere sectoren. Hier bij ons droeg onze garage tot voor enkele jaren een kapsel van asbest. Een delfstof, wat kan er mis zijn met een delfstof?
De wereld weet beter, intussen. De nasleep van het verhaal zorgt dan ook voor nog enige deining. Maar eenmaal de brand geblust, gaan we met z’n allen weer over tot de deining van de dag.

Blijft de bedenking dat wanneer zo’n uitslaande brand om zich heen grijpt, lieden paraat staan om daar koelbloedig tegenin te gaan.
Wat wilt ge later worden, manneke? Pompier, meneer!
Vanop zo’n boven een brandweerwagen uittorende, huizenhoge ladder manmoedig de strijd aangaan met een laaiende vlammenzee! Hulpeloze mensen redden uit de meest penibele situaties! De held uithangen!
Niet elk van ons wordt als grote mens datgene waar hij of zij als kleine mens van droomde. Sommigen gelukkig wel. Hoedje, of in dit geval, helmpje af!
Wees gerust, het zal nooit gebeuren, in uw of ons huis zal nimmer een brand of wat dan ook uitbreken.
Maar mocht zich alsnog zoiets voordoen, dan staan ze paraat, de mannen en vrouwen die als knaapjes en meisjes ‘Brandweerman, meneer!’ antwoordden.

Een bedenking. Ja, nog één. Want stel. Stel dat zich op een onzalige dag bij u of bij ons zoiets zou voordoen. Ja, ze zouden er staan, die van de brandweer, met inzet èn deskundigheid.
En zelf redden wat ons dierbaar is of waardevol, u zou het willen, ik zou het willen. Maar op zo’n zot moment, welke keuzes zou ik maken? Onder mijn hoofdkussen bewaar ik geen sok vol centen, da’s al een geruststelling. Maar de kamer naast die met dat hoofdkussen heet ‘affichekamer’. En al dekt het woord ‘levenswerk’ hier een net iets tè zware lading, toch klinkt elk ander woord te licht.
Doch wees gerust, goede lezer, voor deze jongen is op zo’n keren het enige wat er echt zou toe doen, zijn Levenslief in veiligheid brengen.
O ja, en al zou hij haar de dag erna misschien verwensen om weer een bezweken deurmat of tuinstoel, ook Hond mag gered worden.