Een brief aan de Sint, de echte.

Waarde Sinterklaas,
uw brievenbus puilt rond deze tijd uit van de briefjes van snotneuzen die u om een speelgoedgunst vragen, een antwoord op dit schrijven van mij zal allicht even op zich laten wachten. Alle begrip!
Al zullen mijn woorden u vast wel opvallen tussen alle zeemzoete rijmpjes en brave verzoekjes. Want ik hoef niks van u, u mag uw speelgoed houden. Trouwens, die spelconsoles zijn niet echt de speeltjes waar deze grijzende knar als klein manneke van droomde. De spitstechnologie van toen, dat was de viewmaster. Een plastieken doosje met twee venstertjes waardoor je kleurenprenten in dieptezicht kon zien. Landschappen en beelden uit tekenfilms. ‘k Liet mij vertellen dat ze die dingetjes tegenwoordig weer maken. Ik kreeg best veel van u, elk jaar, maar nooit een viewmaster. Ergens in mijn kinderherinnering schuilt nog lichte teleurstelling daaromtrent. Maar ’t is u inmiddels vergeven.

Want de reden waarom ik het woord tot u richt is van een heel ander allooi. Ik ben namelijk op zoek naar uw levensverhaal. Ik geloof immers dat u echt bestaat. Of toch minstens dat u echt bestond. Heb het opgezocht en dus wil ik bij u even checken of wat het internet mij leerde overeen komt met de historische waarheid. Gaat u er even bij zitten op uw aloude troon, ziehier de informatie waarover ik beschik.
Toen u het levenslicht zag, zo ergens rond 270 na Christus, was men op uw geboorteplek, het Turkse Patara, nog niet zo begaan met geboorteaktes, dus daar kunnen we naar fluiten. Ook die stad zelf ging later verloren, door zijn inwoners verlaten na een zoveelste oorlog in de regio. Van vrienden van mij zag ik vakantiefoto’s uit Antalya, die streek van u. Lag het daar toen ook vol zonnebaders, schouder aan schouder op het zomerse strand?
U moet zowat in de fleur van uw leven geweest zijn, toen in Rome keizer Constantijn de baan vrij maakte voor het christendom. U stamde uit een gegoede familie, misschien hielp dat wel om het tot bisschop van Myra te schoppen.

Op een veelluik in ons eigen Groeningemuseum troont u in vol ornaat, mijter op het hoofd en bisschopsstaf in de hand. Die verrassend gladgeschoren kin is even wennen. Van de kleinere panelen van het schilderij ontbreekt er eentje. Er worden een paar van uw heldendaden uit de doeken gedaan, vandaar allicht uw niet weinig zelfvoldane blik.
Eén van die verhalen gaat over een hongersnood. U liet een boot, volgeladen met graan, langs komen. Flink van u, maar ook niet meer dan dat.

Echt straf is de vertelling over een slager die drie jonge gasten slachtte, als waren het varkens. U moeide zich met de zaak en bracht de slachtoffers weer tot leven. Da’s al mirakelkunde voor gevorderden.

Een rare historie vind ik die omtrent een arme meneer die zich geen bruidsschat voor zijn dochters kon veroorloven. Dat was voor vaders destijds onmisbaar om hun meiskes aan een man te helpen. Bij die mens gooide u stiekem een volle geldbeugel over de haag. Wie weet waar die deernen anders terecht kwamen.
En op termijn was het dat verhaal over die meiskes dat uw imago van kindervriend inkleurde.
Of toch vriend van de brave kindjes. Herinneringen, daar zijn ze weer, van op de speelplaats in mijn kleutertijd. Een lange, magere man in uw gezelschap heeft een zwart aangezicht. Raar, alleen zijn oren zijn zo bleek als die van mij. Hij heeft zowaar een jutezak bij, waarin misschien wel één of twee stoute kinderen passen. Ik vind die meneer niet leuk.
Het sleutelmoment in mijn leven, waarop ik doorzag dat niet u, in hoogst eigen persoon, maar wel een ‘hulpsint’ op school langs kwam, herinner ik mij niet meer. Wat volgde waren jaren van ongeloof omtrent Sinterklaas. Maar inmiddels kwam ik tot inkeer. Dus al heb ik door dat het dit keer weer zo’n ‘hulpsint‘ was die in Brugge door de burgemeester werd verwelkomd, u hebt echt bestaan. Ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik in Sinterklaas geloof.
Dus mocht u op uw terugweg, als alles is uitgedeeld aan alle brave kindjes, in het ruim van uw stoomboot nog een viewmaster op overschot vinden, u weet wie er blij mee te maken.

This entry was posted in Het Brugge van nu, Van feesten en vieren. Bookmark the permalink.

11 Responses to Een brief aan de Sint, de echte.

  1. Nele says:

    Dag nonkel Pol, mooi geschreven! En euhm… als we elkaar nog eens zien, mag je gerust eens de viewmaster van Peter en Meter lenen. Dit is ook voor mij (en ik ben nog niet grijs :)) nostalgie uit mijn kindertijd!
    Groetjes

    • Dries Simoens says:

      Ja, die viewmaster … Zelfs de Expo 58 was in de viewmaster mooier dan in ’t echt. Dan had je ook nog de caleidoscoop: een (kartonnen) rol waarin je mocht kijken, met aan de andere kant een reeks spiegeltjes. Door met de rol te bewegen, veranderden de spiegelbeelden, met een bonte wisseling van kleuren tot gevolg.
      Toen ik Pols tekst las, dacht ik plots aan het gedicht van de Nederlander du Perron:
      ” We leven het heerlijkst in ons ver verleden,
      de rand van het domein van ons geheugen,
      de leugen van de kindertijd, de leugen
      van wat wij zouden doen en nimmer deden”

      • Dries Simoens says:

        Om wat weemoed weg te spoelen, is er gelukkig Toon Hermans, met zijn sublieme act “Sniklaas” (te bekijken op you tube).

        • Dries Simoens says:

          Misschien mooi om weten voor wie heimwee heeft naar de spellen van weleer (schommelpaarden, poppenkasten met gordijntjes…): er bestaat een ‘Europiasche Spielersammler Gilde’, met verzamelaars uit alle landen, ook België. Wat de viewmaster betreft, die is nog te verkrijgen bij bol.com.

          • Pol Martens says:

            Bedankt voor je nuttige aanvulling, Dries. Maar wat zo’n online te vinden viewmaster betreft … kan ongetwijfeld niet tippen aan eentje dat je krijgt van de Sint!

  2. Martens+Marijke says:

    Alsof het gisteren was…bezochten jaren terug zijn sterfhuis in Myra, Turkeye. Mooi plaatsje,klein mooi kerkje en graf!
    Maar vooral om hem te bedanken voor al het moois en dat hij destijds ons huisje niet voorbij reed… kon het anders… we waren brave kindjes! Nietwaar…?

  3. Johny RECOUR says:

    Ook bij mij ligt er in een lade nog een originele Viewmaster anno 1958 met schijfjes van Brugge, Venetië, New York, Royal Canadian Mounted Police (de Rode Tunieken), Hawaï … en zelfs een film met Gordon Scott “Tarzan of the apes”. Er zitten er een paar bij, gekocht toen Photo Bruselle in de Steenstraat er uitverkoop van hield.

  4. Roos+Nuitten says:

    Heb genoten van het verhaal over Sinterklaas en van de reacties op het verhaal.
    Roos

  5. Luc+Gilliaert says:

    Sinterklaas, Goedheiligman, zo eerlijk was die niet! Althans niet in mijn kindertijd en uiteraard niet in mijn kindergedachten. Ik kende kindjes die veel stouter waren geweest dan ik, maar toch prachtig speelgoed kregen. Terwijl ik als relatief braaf kindje slechts een schamel prulletje kreeg van de Sint.
    Dat het verschil in inkomen bij gezinnen een rol speelde had ik toen natuurlijk niet door. Maar het gaf toch een enorme knauw in hoe eerlijk die kindervriend wel was. Dat je ’t later wel allemaal doorhad was eigenlijk maar een schamele troost 🙂 …

  6. Ann Broeckaert says:

    Mijn twee zusjes en ik in ons drie-meisjes-huis , wij hadden geen reden om te klagen. Sinterklaas was heel gul want wij waren altijd braaf en wat wij heel graag zouden krijgen … dat haalde de Sint in onze vaders BAZAR in Geraardsbergen.

Een reactie achterlaten op Pol Martens Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *