Een fontein op ’t Zand … Triënnale 2024

Waarom verbaast het mij amper dat op dit nachtelijk uur het hek in de tuinmuur van het Gezellemuseum gewoon open staat? Natasha glimlacht en gaat mij voor, de in het duister gehulde tuin van het museum in. Stilzwijgend, zoals ze mij eerder die nacht stilzwijgend stond op te wachten onder het raam van onze slaapkamer.
Ik ken Natasha nog niet zo lang. Ze is een standbeeld in het begijnhof, daar door een Poolse kunstenares neergezet naar aanleiding van de Triënnale. Het beeld van een strijdvaardig ogende jongedame heeft, zo las ik, iets van doen met het voormalig communistische regime in Polen. Maar vannacht is ze de Natasha die mij meeneemt, de stad door, helemaal naar de Rolweg. En ik gehoorzaam, volgzaam en zonder
iets te vragen, zoals mijn hond bij onze dagelijkse wandeling.


In de museumtuin staan twee figuren te praten. Ik herken Roger Raveel en James Ensor. Ze knikken ons vriendelijk toe. Maar Natasha stapt met vaste tred om de immense, rode stelling heen die hier al de hele zomer de huizenhoge dennenboom omsluit. Ook iets van de Triënnale. Gedwee volg ik haar op de ijzeren treden, langs de zware takken die in het duister nog forser lijken dan overdag.
Helemaal boven, waar anders een weids uitzicht wacht, omringt ons een dichte nevel. En dan weet ik waarom Natasha mij hierheen bracht. Ze wijst mij de nachtelijke nevel en daaruit doemt de Triënnale op …

de eerstvolgende Triënnale.

De Triënnale van 2024 wordt anders. Dat begint bij de keuze van een curator die  het festival aanstuurt. Voor deze editie vragen ze het aan een blogger. Eentje die verhalen verzint over de stad, iets met Brugse affiches. De blogger denkt er even over na, maar tenslotte stemt hij toe. En ja, ze zullen het geweten hebben. De curator van dienst pakt uit met een oude droom van hem.

… voor een sculptuur van
Nick Ervinck.

In de stad worden alle standbeelden van hun sokkel gelicht en tijdelijk opgeborgen. Jan van Eyck en Simon Stevin,
de Heilige Nepomucenus op de brug aan de Dijver
en Hans Memling op de Woensdagmarkt.
Op de vrijgekomen sokkels krijgen kunstenaars alle ruimte om hun ding te doen. Op de Markt hebben Breydel en de Coninck plaats gemaakt voor een sculptuur van Nick Ervinck. Guido Gezelle’s sokkel is voor werk van een leerlinge van de academie. De gelijkenis tussen het beeld dat zij kapt en Delphine Lecompte zorgt voor commotie. Een kunstenaar krijgt de kleine sokkel van Frank Van Acker’s buste aan de Vismarkt, maar hij laat die leeg. Burgemeesters behoeven geen standbeelden, meent hij. In dat najaar van 2024 zijn ’t gemeenteraadsverkiezingen.

Een fontein op het zand? Kunst behoeft geen eeuwigheidswaarde,
meent Jan Verhaeghe.

En op ’t Zand … tja, op het Zand komt een nieuwe sokkel. Een grote, platte schijf, midden op het plein. Onze eigen Jan Verhaeghe mag er iets neerzetten. En hij bedenkt een fontein. Een fontein op het Zand, hoe komt ie erbij. Niet in brons, neen, om één of andere reden is Jan niet zo aan brons. Een zot spektakelding wordt het, met kleurrijke beelden eromheen, helemaal in … papier maché. Tegen ’t eind van de zomer ziet het kunstwerk er helemaal anders uit. Het water van een fontein en papier maché, geen voor de hand liggend huwelijk, maar dit kunstwerk behoeft geen eeuwigheidswaarde, meent Jan Verhaeghe.

Het begint zachtjes te regenen. Van hoog op de stelling keren wij terug naar beneden. Rommelt in de verte de donder? Terug in de tuin knikt Natasha mij nog even toe en wenkt Raveel en Ensor die er nog aan de praat zijn. Samen gaan zij binnen in het geboortehuis van de dichter. In de tuin is het pikdonker, maar op de kasseien van de Rolweg valt druilerig licht uit de oude lantaarns.

M’n liefste kwam mij wekken, ze zei ‘je sliep zo diep’
Ik wou m’n droom vertellen, ik vond de woorden niet
.

Jan De Wilde en Lieven Tavernier, ‘de verdwenen karavaan’

This entry was posted in Het Brugge van nu, Van schilderen en plaasteren. Bookmark the permalink.

12 Responses to Een fontein op ’t Zand … Triënnale 2024

  1. Ulrike says:

    Juweel.
    Geslagen, gepokt en gemazeld.
    De Brugge-kenners begrijpen de allegorieën.
    Bedankt!

  2. Annemie says:

    Super mooie droom! Om voor wakker te liggen!

  3. Daniëlle Vachaudez says:

    Nick Ervinck in de stad! Topper!!!

  4. Guido B. says:

    Pol, jouw blog was weer een pareltje…ik heb genoten ! Waar haal jij toch al die inspiratie ???
    Groetjes ! Guido

  5. Jan Verhaeghe says:

    Er staan nog steeds te veel ‘beelden’ in de binnenstad. En de ‘verkleutering’ van de openbare ruimte heeft een andere invulling gekregen moet ik tot m’n spijt vaststellen. Niet alleen in Brugge trouwens.

    • Pol Martens says:

      Het laatste waar we in deze rubriek betrachten is heen-en-weer-gedoe à la facebook, Jan, dat zal je ongetwijfeld begrijpen, maar je maakt ons nieuwsgierig naar wat je in het Brugse straatbeeld beschouwt als verkleutering …

      • Dries+Simoens says:

        Ik ken echt niet veel Brugse beelden die op een verkleutering wijzen. Het enige écht lelijke beeld is geen “beeld” maar een “blok”. Ik bedoel het “sanitair blok” in de Kuiperstraat, vlak voor de ingang van De Biekorf.

        • Pol Martens says:

          Bij de grondige herinrichting van de bib zou dat onding vervangen worden door een definitieve oplossing, weg uit het straatbeeld, meen ik mij te herinneren. Of wacht, zijn die plannen niet besparingsmatig op de lange baan terecht gekomen?

          • Dries Simoens says:

            Zou het kunnen dat het sanitair blok precies daar is geplaatst, om te kunnen worden gebruikt door de vele daklozen die toen sliepen in de inkomhal van de Biekorf? Toeristen die Brugge bezoeken, zijn verwonderd door deze armoede … op 20 meter van de Markt.

  6. Geert Sagaert says:

    Alweer top !

    • Dries Simoens says:

      “Brugge Mariastad”. Vergeten we niet de ongeveer 330 Maria- en andere heiligenbeelden die in nissen en kapellen onze huizen sieren (vaak hoekhuizen). Jaarlijks worden er een aantal beschadigd: vrachtwagens die een bocht te scherp nemen en beelden van hun sokkel rijden, trillingen door straatwerken waardoor waardoor stukken loskomen en vallen, uitlaatgassen die de beelden onherkenbaar of poreus maken met verbrokkeling als resultaat… De vzw “Brugge Mariastad” ijvert ervoor aangetaste Mariabeelden te herstellen of te vervangen. Deze vzw gaf onlangs een fotoboek (met duiding) uit met als titel: “Onz’ Vrouwtje an mien fassade”.

      • Dries Simoens says:

        Omstreeks 1450 klasseerde een Italiaanse prelaat (die later paus Pius II zou worden) Brugge bij de drie voornaamste Mariasteden in de toenmalige christelijke wereld.

Een reactie achterlaten op Guido B. Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *