Hoe sterk is de eenzame fietser

Wat doordeweekse tevredenheid en kleine ergernissen met mekaar gemeen hebben? Allebei komen ze achteloos langs en waaien zo weer voorbij. Zoals hier aan de ontbijttafel in dit huis van ons. De radio vertelt over ‘het dagelijks leven in de seventies’. Reacties zijn welkom, zo gaat dat dan. Maar wat hoor ik? De vriendelijke radiomadam kondigt die tijd van toen aan als ‘de jaren zeventig van vorige eeuw’! Vorige eeuw?
Die glorietijd van deze luisteraar en de zijnen ligt al vijftig lange jaren achter ons, dat is op zich al confronterend genoeg. Dat wij ook nog ‘van vorige eeuw zijn‘ hoeft er heus niet bij vermeld. Een lichte ochtendlijke ergernis is mijn deel.
Maar dan kiest de radio voor een muziekje. Eentje uit die zomertijd van ons bestaan. Boudewijn de Groot zingt ‘De reiziger’, een lied van … wel ja, een halve eeuw terug. De zanger maakt in één keer mijn ochtend goed en vervlogen is het nukkigheidje van daarnet.

En mijn hoofd, dat dwaalt af naar ons flatje van toen, drie hoog in de binnenstad. Naar de langspeelplaten die er rondslingerden. Ook ‘Hoe sterk is de eenzame fietser‘ van Boudewijn. En ik weet, als was het gisteren, met dàt lied, ‘De reiziger’, opende de plaat … met woorden, vertrouwd als oude vrienden …
‘Geef de reiziger een stoel,
geef hem brood en droge kleren,
laat hem zitten bij de haard …’
Boudewijn zingt en in mijn krant lees ik dat hier in Brugge Wegwijzer ermee ophoudt. Wegwijzer, de voortreffelijke stichting die sinds jaar en dag vanuit de Beenhouwersstraat iedereen de weg wijst naar allerlei wegen waarlangs de wereld zich laat ontdekken. Wegwijzer, de groep die jaar na jaar in de stadshallen de Reismarkt in goede banen leidt. Wegwijzer houdt op met wijzen.
Mijn krant lezen, mijn yoghurt proeven èn naar Boudewijn de Groot luisteren, is dat multitasken? Ik vraag het mijn tafelgenote die zich net niet verslikt in een ochtendlijke aardbei. Maar Boudewijn is uitgezongen en ik blijf achter met de vraag of Wegwijzer wellicht nogal wat reismensen verweesd achterlaat. Mensen die, omdat de aardbol nu eenmaal rond is, graag ronddolen.

Wat denk je, merkt mijn wederhelft op, hebben zij Wegwijzer nog van doen? Inmiddels vinden ze het antwoord op al hun reisvragen op dat scherm waarop ook jij zo graag van alles opzoekt, toch?
Ze heeft een punt. Waarschijnlijk zucht Wegwijzer zoals ook mijn boekenkast zucht omdat ik haar wijsheid almaar minder raadpleeg.
En mijn huisgenote bedenkt nog iets. Dat de Reismarkt niet meer doorgaat terwijl de doorsnee burger nooit eerder zo vaak en zo ver weg van huis was. We rennen, rijden, vliegen dat het een lieve lust is.
Ik repliceer met een veronderstelling. Stel je even voor dat Wegwijzer ermee ophoudt om een heel andere reden. Dat zo’n instelling overbodig wordt omdat op een dag niemand nog verre reizen maakt. ’t Vergt weinig moeite om daar een paar argumenten voor te verzinnen.
Dat het achterwege laten van vliegvakanties onze ecologische voetafdruk drastisch mildert, bijvoorbeeld. Dat verlost zijn van alle stressvolle reisplanning onze gemoedsrust ten goede komt. En dat we ons vragen stellen bij de vaak bedenkelijke werkomstandigheden van wie in die verre vakantieoorden naar onze verwende pijpen danst.

En bovendien, al spendeer ik mijn hele leven reizend langs zo veel plekken als maar kan, op het eind van mijn bestaan stel ik vast dat nog veel meer plaatsen overblijven waar ik nièt ben geraakt.
Bij deze een oproep aan onszelf.
Laat de aardbol rond wezen zonder er kost wat kost elke uithoek van te verkennen. Thailand, Zuid-Afrika, Patagonië, ’t zijn treffelijke oorden maar genieten van een imposante zonsondergang kan ook dicht bij huis.
Allez kom, de weg op, de fiets is het nieuwe vliegtuig!
Trouwens, het lied dat mij zopas aan ’t dagdromen zette, ‘De reiziger’, gaat over al ons vruchteloze onderweg zijn, toch?

De woorden zijn van Lennaert Nijgh, de tekstdichter van Boudewijn de Groot.
Of is ’t andersom en was Boudewijn de zanger van Lennaert Nijgh? Want als geen ander wikte en woog Nijgh zijn woorden tot ze feilloos vertelden wat hij vertellen wou.

En zo concludeert hij in
zijn lied ‘De reiziger’ …
‘Geef de reiziger
het woord,
laat de reiziger vertellen.
Maar hij schudt
zijn hoofd en wacht.
Hij heeft overal gezocht,
hij heeft nergens
iets gevonden
en hij heeft
niets meegebracht …’

Lennaert Nijgh over ver weg gaan en het weer thuiskomen dat daar onvermijdelijk op volgt … En wacht eens even. Nooit eerder legde ik dit verband … tussen ‘De reiziger’ en de foto op de hoes van Boudewijn de Groot zijn plaat. Die verwijst naar het titellied van de langspeler, daarover geen twijfel. Maar de zanger met zijn zoontje fietsend door dat zanderige landschap … Ik zocht het op – op dat scherm van mij, wat dacht je – ’t was ergens in de duinen bij Zandvoort.
De zanger op reis in eigen achtertuin en kijk, de fiets is het nieuwe vliegtuig.
Boudewijn de Groot wees toen al de weg, in de jaren zeventig. Dat was in de vorige eeuw, jawel …

‘De reiziger’, het lied, vind je hier … https://www.youtube.com/watch?v=8PIn7o4hqJc