Jacob van Maerlant … of van Snellegem?

Nu het onlangs in het avondnieuws door de steevast  betrouwbare Goedele Wachters werd bevestigd, weten we zeker dat ons vermoeden klopt. Het nieuwsanker had het over de jonge generatie die niet meer omkijkt naar Facebook. Het jonge grut, zo meldde Goedele, vindt nieuwe wegen.  Er is Instagram en er is TikTok en wellicht nog vondsten waarvan ondergetekende het bestaan niet eens vermoedt. Uw dienaar, namelijk, is zelf niet meer van de meest jeugdigen. En dat is nu deel van het verhaal, zie. Want vandaag de dag komt iederéén langs op Facebook. En pa en ma, opa en oma die meelezen, zit je daar als jonge snaak op te wachten? Wegwezen, dus, van dat sociaal netwerk voor oudjes! Binnen afzienbare tijd legt de voorlaatste lezer van dat achterhaalde ding er het bijltje bij neer en dan is er voor de allerlaatste gebruiker ook niks meer aan. Waarna het lege Facebook zelfs geen plaats krijgt in de geschiedenisboeken, want tegen dan bestaan die ook niet meer.

In afwachting doet deze ouwe jongen zich geregeld tegoed aan diepzinnige wijsheden van zijn mede-Facebookbejaarden. Tot zijn niet geringe verbazing komt hij daar op een dag zelfs ene Jacob van Maerlant tegen. Echt waar, tik de naam van de ‘vader der Dietse dichtren algader’ in het zoekvakje en Facebook brengt u bij een pagina van de schrijver uit vervlogen tijden. Zelf werd hij voor die digitale dingen net iets te vroeg geboren, maar hij speelt hier wel de hoofdrol in een hoogst boeiende discussie. We vertellen daar zo meteen graag meer over, want het is ’t één en ’t ander.

Jacob van Maerlant, dus. Misschien is het lang geleden dat u in de lessen Nederlands leerde over de dertiende-eeuwse auteur die nogal wat mijlpalen op zijn naam heeft staan. ‘Der naturen bloeme‘, ‘Spieghel Historiael‘ en nog een boel klassieke werken. En al lezen wij die al lang niet meer, in onze contreien blijft hij prominent present. Een kwarteeuw geleden liep in Damme de redelijk indrukwekkende expositie ‘De middeleeuwse wereld op schrift‘, over van Maerlant en zijn immense oeuvre. En nuttigt u een glas op een terras in zomers Damme, dan slaat een stenen Jacob u vanop zijn sokkel met zuinige blik gade. Vlakbij is een straat naar hem genoemd, net als op andere plaatsen. Zo kreeg hij in Brugge, op Sint-Jozef, een zijstraat van de Dudzeelse Steenweg. We zien de schrijver aan het werk op één van de muurschilderingen in de gotische zaal van het stadhuis. En nog in Brugge werd zijn naam gegeven aan het ‘kamgebouw’, het gedrocht dat bij het station het plein aan de

balkonrotonde domineert. Architectuur waarmee ooit in stalinistische regimes prijzen werden gewonnen. Als ’t waar is dat van Maerlant onder de kerktoren van Damme begraven ligt, weten wij meteen waar hij zich omdraait in zijn graf.

En ja, dan is er dus dat hoogst boeiende twistpunt waarover wij net berichtten. Kenners zijn het namelijk sinds lang behoorlijk oneens over de levensloop van onze auteur. Over zijn twee levenslopen, eigenlijk, want wat de ene kenner stellig beweert wordt door de andere met nog meer stelligheid weerlegd. Een hoogst boeiend kluwen dat wij hier voor u graag op een heel kort rijtje zetten.

Het laaiende enthousiasme dat het traditionele levensverhaal van Jacob van Maerlant een kwarteeuw geleden ten deel viel had van doen met ‘Maerlant’s wereld’, een vuistdik boek van Frits van Oostrom. Aan de bevindingen van Hollander Frits, historisch letterkundige van opleiding, viel niet te twijfelen.
Ingrediënten voor het schrijven van een bestseller? Een goed verhaal en dat vlot kunnen vertellen. Over hoe Jacob van Maerlant rond 1230 in het Brugse geboren werd en wellicht in de kapittelschool van Sint-Donaas zijn opleiding kreeg. Hoe hij op middelbare leeftijd helemaal naar het plaatsje Maerlant op het Hollandse eiland Oost-Voorne trok. Waar hij, meesterwerken schrijvend en onderwijzend, in dienst trad van Floris de vijfde, graaf van Holland en Zeeland. Frits van Oostrom windt er geen doekjes om: van Maerlant’s talent kwam tot bloei bij en dankzij onze noorderburen.
En ja, zijn laatste levensjaren bracht Jacob door in Damme, waar hij overleed.

Tot zover Jacob’s eerste levensverhaal. Zijn tweede staat daar behoorlijk diametraal tegenover. Dat iemand uit de buurt van Snellegem zich hier op Facebook opwerpt als pleitbezorger mag niet verbazen. Op de pagina waarop hij dat verhaal bepleit komt het oude dorp namelijk héél nadrukkelijk op de voorgrond. Snellegem en … het zo mogelijk nog meer bescheiden Zuienkerke, of all places. Jacob zou oorspronkelijk uit dat buitendorp afkomstig zijn. Want in heel oude handschriften wordt hij ‘Jacob van Merlant’ genoemd. En hoe heette een plek in de buurt van Zuienkerke? Merlant!
Uitgebreid wordt uitgelegd dat lang geleden Jozef Noterdaeme, pastoor van Snellegem en historicus, het bij het rechte eind had. De priester zag Jacob van Maerlant in Snellegem als klerk in dienst van de heren van Rode. ’t Was hier bij ons in Snellegem, misschien wel op het Oosthof, dat de grootmeester een flink deel van zijn geschriften bijeen pende. Op Oost-Voorne, een eilandje van twee keer niks, had de schrijver niks te zoeken.
Geschiedenisles op Facebook! Wie een andere mening is toegedaan, Frits van Oostrom voorop, krijgt op de ‘Jacob van Maerlant’-pagina de wind fors van voren, wat zo’n tweespalt voor de

geboeide lezer alleen maar meer de moeite waard maakt. Beide partijen staan weliswaar niet op z’n middeleeuws met getrokken zwaarden tegenover mekaar, met tegengestelde meningen des te meer. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Alleen dat van Maerlant in Damme zijn laatste verzen aan het perkament toevertrouwde, daar zijn beide stellingen het over eens.

We stellen ons voor hoe Jacob van Maerlant zelf gniffelend toekijkt op het geredetwist over zijn curriculum. Was de grote schrijver nog onder ons, dan nam hij ongetwijfeld de ganzenveer ter hand om orde op zaken te stellen. Of was hij mee met onze tijd en klom hij in zijn digitale pen? Op Facebook? Toch niet op Twitter, mogen wij hopen?