Kris en nonkel Henri

Wat ons geheugen meeneemt en wat het laat liggen. Vorige week probeer ik mij voor de geest te halen wanneer we Kris De Bruyne voor het laatst zagen. Niet meer te achterhalen, meent mijn huisgenote. Net wanneer ik dat beaam, komt mijn nochtans veelal lamentabele memorie aanzetten met het soort verband waar ik zelf van opkijk.
Onze herinneringen zijn een koffer vol papieren, een rommeltje. Maar toch, diep je daaruit één zo’n blad met herinneringen op, hangt een ander papiertje er onverwacht aan vast.

We zitten in de stadsschouwburg, een winteravond. Een goeie plek, ergens middenin, parterre. Kris De Bruyne met zijn groep, bijgekleurd door een handvol strijkers. Deze jongen heeft een boontje voor de liedjes waarmee Kris een presentabel oeuvre uitbouwde, dus dat kan moeilijk mis lopen. En het loopt niet mis. Al kom ik na het concert, op weg naar huis, tot de conclusie dat Kris niet met een repertoire uitpakt waar je vrolijk van opkikkert. Een vaststelling die mijn wederhelft volmondig beaamt. Was zij liever thuis gebleven, vanavond? Misschien geldt dat ook voor mij.

Er stonden meer namen op de affiche,
dat weekend in de Zeven Torentjes,
maar op de affiche prijkte
een flink besnorde Kris De Bruyne.

Maar hoe gaat dat. Een paar maanden vooraf kocht je kaarten voor een beloftevolle avond, een concert van een begenadigd liedjesschrijver. Maar net als het verleden neemt ook de toekomst ons te grazen. Ze laat niet in haar kaarten kijken, waarom zou ze. En dus staat daar zoveel weken later ineens dat concert op je kalender. En is de dag ervoor iemand overleden. Een oude oom, een minzaam mens met wie het aangenaam omgaan was. Nonkel Henri, hij stierf in de winter van 1999.
Het stemt je triest maar ’t leven gaat door, toch? Een nieuwe dag vangt aan zoals dagen dat doen, ook al ging iemand dood. En wat verstrooiing zal ons goed doen, zeker? En dus zit je die avond toch maar in een schouwburg. Liedjes, applaus. En een beetje verdriet.

We zagen Kris De Bruyne verschillende keren aan het werk. In Loppem en ooit een keer in een tent bij de Zeven Torentjes in Assebroek. In de stadsschouwburg, ook. Op een zaterdagavond en ’t was in het jaar 1999, dat weet ik zeker, nu. Het was de laatste keer dat we Kris hoorden. Dat weet ik ook zeker. Sinds vorige week.
Doe nonkel Henri de groeten van ons, Kris, wil je?

This entry was posted in Van zingen en spelen. Bookmark the permalink.

13 Responses to Kris en nonkel Henri

  1. Christine Van De Velde says:

    Mooi
    Nonkel Henri doet mij echter niet aan Kris maar aan Donaat denken

  2. Mia Lingier says:

    Weeral mooi geschreven !

  3. Guido Bolle says:

    Kris De Bruyne heeft ook opgetreden in de Patria in Oostkamp, ingericht door de toneelkring Were Di….( ik weet niet meer in welk jaar )
    En na het optreden hebben we nog veel plezier gehad met de muzikanten bij Jacqueline Compernolle thuis…

  4. Gerda Bulens says:

    En ja…, ook Kris en mijn neven Lamp en Lazarus (Guido en Wim)… in het prille begin van zijn carrière met ‘De peulschil’ en ‘De onverbiddelijke zoener’.

  5. Françoise says:

    Nu Kris er niet meer is,hebben we goddank nog zijn liedjes🥰

  6. Ignace Dobbelaere says:

    Een boeiend verhaal van Kris en Nonkel Henri!

  7. Bernadette Rosseel says:

    Mooi verhaal. Boeiend verteld!
    Ook ik heb fantastische herinneringen aan Jaqueline Compernolle. Een ongelooflijke dame . Zelden zo gelachen als bij haar optredens, samen met haar dochter Annemie en zoon

  8. Marijke Martens says:

    Die “nonkel Henri”…mij niet bekend,
    die naam dikwijls bij ons ma horen vallen…!
    Mooi verhaal!

  9. Ulrike De Bondt says:

    Een vat vol inspiratie met Lamp & Lazarus als introductie van de mens Kris De Bruyne. Toen ik hem voor het eerst (en laatst) aan het werk zag, ik vermoed welhaast 1974, maakten ook Raymond vhG en Johan Verminnen furore in het ‘kleinkunstlandschap’. Legendarisch ook was de ‘after-party’ in het toenmalig bruin café De Goezeput, een memorabel event waar hij trakteerde op enkele vaten bier van ’t vat die hij overigens zelf tapte … Bedankt voor het verhaal, Pol.

  10. Marc VDB says:

    Pol, je herinneringen én de reacties daarop doen me vermoeden dat ik te laat geboren ben. De “Belgenpop” uit de 70’s is zo waardevol, maar toen was ik nog te jong om dat te beseffen!
    Blijven schrijven, Pol!

Een reactie achterlaten op Françoise Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *