Liedje voor een burgemeester … of twee

’t Is zondagochtend en er komt volk bijeen om te luisteren naar iemand die vooraan het woord voert, rara wat is het? De hoogmis? Neen, ’t Brugs Uurtje. Eens per maand krijgt iemand uit Brugge een micro onder de neus om te vertellen over zijn of haar leven. ’t Is in ’t Brugs en het duurt een uur, dat kon u al vermoeden. Dit keer hebben ze een grote vis gevangen, ereburgemeester Patrick Moenaert komt naar ‘zijn’ Brugs Uurtje.
Net wanneer ik op de koer aan ’t Bilkske een plekje zoek voor mijn fiets, komt zij voorzichtig door de poort, mijn richting uit. Martha is een vriendelijke dame op leeftijd en altijd in voor een babbel. En al helemaal als ’t over haar Brugge gaat.

… op een ‘Pandtfeeste’
in de Botanieken Hof

Of ik ’t gehoord heb dat Norbert overleden is, vraagt ze. Ja, ‘k weet het, en ik schrok even toen ik las dat onze Brugse zanger bij zijn overlijden vijfentachtig was, had hem iets jonger ingeschat. Ongetwijfeld omdat ik hem blijf herinneren als de fikse knaap die mij ooit charmeerde met dat ene ‘Liedje voor Mary-Ann’. Eén keer zag ik hem optreden, op een ‘Pandtfeeste’ in de Botanieken Hof, met zijn fameuze dansende Hey-meisjes. Maar sinds die zomermiddag reeg niet alleen ondergetekende de levensjaren aan mekaar, ook zangers worden oud.

De zaal barst uit haar voegen, veel Bruggelingen willen Patrick Moenaert horen, ook de regionale televisie komt meeluisteren. In het publiek, minder politiekers dan je zou verwachten? De moderator en de voormalige burgemeester maken er een gezapige ochtend van en het publiek lust Moenaert’s droge humor. De conditie uit zijn jonge jaren – als protesterend student in Leuven de politie ontlopen, het vergde wel wat! – is veraf, geeft hij mee en de toehoorders knikken begrijpend. De ere-burgemeester heeft moeite met zijn gezondheid, weet het publiek, het waardeert zijn komst des te meer.
Nog meer dan bij andere edities blijkt het Brugs Uurtje te kort om alles ter sprake te brengen. Maar dat met Patrick Moenaert niet wordt ingegaan op delicate politieke kwesties uit zijn lange loopbaan zal geen toeval zijn. Hoewel, de sage over het voetbalstadion passeert de revue en het Concertgebouw.
De nadagen van zijn carrière, met het ruisen binnen zijn partij omtrent zijn opvolging, blijven onbesproken. Dat deels door zijn terughoudendheid zijn opvolger Dirk de Fauw een legislatuur lang een socialistisch burgemeester moest laten voor gaan, blijft wijselijk toegedekt. Maar het applaus na zo’n luchtige ochtendbabbel klinkt warm en gemeend.
Martha en ik treffen mekaar aan de toog, achteraf. Ik trakteer haar op een porto en zij trakteert mij op wat ze weet over Norbert. Puzzelstukken van herinneringen, van haar en van mij, leggen we zorgzaam bijeen en dat leidt ons naar een merkwaardig verband. Een verband tussen de destijds populaire Brugse zanger en onze lokale politiek.
Even diep ademhalen, voor een sprong in de tijd èn een hap Brugse geschiedenis. We zijn in ‘t najaar van 1970, in een Brugge op de drempel van historische verkiezingen. Want de aloude binnenstad en zijn randgemeenten worden na die verkiezing Groot Brugge.

Op de CVP-lijst is de lijsttrekker Pierre Vandamme, uittredend burgemeester van het oude Brugge. Met in zijn kielzog, op plek twee, Michel Van Maele. De populaire burgemeester van Sint-Michiels, de ambitie in persoon, was aanvankelijk tegen de fusie maar kiest eieren voor zijn geld. En laat in de verkiezingscampagne dat geld vrolijk rollen. Organiseert voor zijn partij feestelijke meetings, in zalen en feesttenten in alle gemeenten die straks Groot Brugge vormen.
Ongetwijfeld tot zijn verbazing ziet Brugs burgervader Vandamme zijn kompaan alle spots en feestelijke aandacht op zichzelf richten. En op al die avonden houdt Michel Van Maele een muzikaal hoogtepunt achter de hand. Laat het podium aan zijn jonge achterneef Norbert, met zijn huppelende Héy-meisjes! En al wie langs komt krijgt een grammofoonplaatje mee naar huis. Niet ‘Liedje voor Mary-Ann’, wel een single waarop Norbert op de A-kant de lof zingt van Groot Brugge en achterom bezingt hij Michel Van Maele’s eigenste Boudewijnpark. Twee keer een draak van een lied met tenenkrullende tekst, maar de mensen keren huiswaarts met een gratis plaatje. Ze zijn content en Van Maele is dat ook. Pierre Vandamme?
En wat leren wij van zo’n geschiedenis? Wel, wij niet zoveel, maar misschien kan de partij van Patrick Moenaert en van onze huidige burgemeester er wat mee. Want, let u even op.

Wat is er te doen, volgend jaar in Brugge? ’t Zijn gemeenteraadsverkiezingen! En onze burgervader Dirk belooft aan zijn partij dat zijn gedoodverfde opvolger Franky Demon na vier jaar zijn sjerp mag overnemen. In de makkelijke veronderstelling, tenminste, dat Dirk zelf straks die job nog even voortzet.
Welnu, burgemeester Dirk, we beleven met z’n allen onzekere politieke tijden. Op de spreekwoordelijke kust staan kapers. Gij en Franky gaan het niet cadeau krijgen. Of het mij wat uit maakt laat ik hier geheel terzijde, maar als ge die sjerp wilt behouden en doorgeven aan uw partijgenoot, zal het een kwestie zijn van leep campagne voeren, straks. Dus laat feesttenten aanrukken en hou meetings! Zorg dat heel Brugge weet dat jullie ongeduldig staan te trappelen, jij en Franky! En, vooral, verzin alvast een tekst voor een lied! Eentje zoals dat van Michel Van Maele destijds, een eigenlof-lied.
Al verdelen jullie twee dit keer best wèl de spotlichten onder mekaar. Om schouder aan schouder jullie liedje te zingen. Een lied dat overtuigt om op twee kandidaten te stemmen … een tweestemmig lied!

This entry was posted in Het Brugge van nu, Het Brugge van toen, Van Brugse politiek, Van zingen en spelen. Bookmark the permalink.

6 Responses to Liedje voor een burgemeester … of twee

  1. Patrick Vermeulen says:

    Een dankwoordje, Pol, naar jouw toe, wat betreft het ‘Brugs Uurtje’, ikzelf zou het niet anders kunnen verwoorden. Sedert het vernieuwde bestuur gaat het in versneld tempo de hoogte in en zeker met gasten zoals Patrick Moenaert. Dank nogmaals voor het mooie verslag en er komen zeker nog gekende en bekende Bruggelingen aan het woord !!!
    Patrick Vermeulen, Pers & Communicatie ‘Brugs Uurtje’

  2. Daan V. says:

    Hoezeer het politieke landschap van toen, met zijn bedrieglijke overzichtelijkheid, ook verschilt van dat van vandaag, toch ging het er in die verre tijden ook soms behoorlijk geslepen aan toe. Burgemeester Vandamme had geen kaas gegeten van campagne voeren. Waarom zou hij? Zijn partij zat sinds jaar en dag op rozen in het brave Brugge.
    En ineens komt daar uit eigen rangen een hond in het kegelspel, een hond die Michel Van Maele heet. En wèl door heeft dat je met veel show mensen over de streep haalt.

  3. C. Baute says:

    Je kan je afvragen wat de burger heeft aan een ‘sjerpwissel’ midden een legislatuur. Stel, Demon volgt Dirk de Fauw op, pakweg 2028. Twee jaar later, 2030, zijn er verkiezingen en komt een andere partij aan zet, een nieuwe burgemeester. Dan krijgt Brugge tussen 2027 en 2030, in drie jaar tijd, drie burgemeesters … De meerwaarde daarvan? Mocht één van de betrokkenen mijn vraag beantwoorden, zou niet alleen ik dat op prijs stellen. Groeten van C.B.

  4. dries says:

    Het kan volgend jaar allemaal anders verlopen dan gepland. Straks geldt een automatisme wat de aanduiding van de burgemeester betreft. De kandidaat met de meeste voorkeurstemmen in de grootste fractie van de coalitie wordt burgemeester. Hierdoor kan de installatie van het gemeentebestuur reeds in december 2024 en niet pas in januari 2025.
    De hamvraag … zullen die nieuwe spelregels wel of niet leiden tot voorakkoorden?
    Bruggelingen met burgemeester-ambities zullen op drie fronten moeten strijden … tot de grootste fractie behoren, die fractie in de coalitie binnenloodsen én het meeste voorkeurstemmen binnenhalen.
    Mede door het afschaffen van de opkomstplicht zullen ambitieuze politici ook de lauwe burgers warm moet maken voor hun ‘verhaal’.

  5. Johny RECOUR says:

    Aan politiek zal ik mij geenszins bezondigen. Desalniettemin herinner ik mij de uitspraak van Pierre Vandamme die over zijn stadsmedewerkers zei “Personeel is een noodzakelijk kwaad”.
    En Michel Van Maele, voor wie een deel van de cafetaria boven de schaatspiste in het Boudewijnpark ontruimd en afgesloten werd voor de ‘burgemeester’, want Jean-Luc Dehaene zou langs komen voor een demonstratie van de BSC. Ironie troef, Jean-Luc en Célie kwamen in training binnen langs de ingang van de technische ploeg die decors aan het opstellen was.
    En nog later tijdens een event met MBZ, dat toen een stand had in de gebouwen van de St Jans-site. We met internationale gasten genoten van een drankje op het terras aan het water, werd ineens zo goed als omgeroepen “De Burgemeester is daar!”, alhoewel hij het al jaren niet meer was en werd er blijkbaar verwacht dat we zouden rechtstaan.
    Leg dat uit aan buitenlandse gasten uit de wereldwijde maritieme sector.

Een reactie achterlaten op Patrick Vermeulen Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *