Ge kunt u aan geen kanten die ambiance voorstellen! Die vibes waarin de hele festivalweide opgaat in een tranche van onweerstaanbare beats!
Onze buurjongen ging voor het eerst naar Tomorrowland en dat zullen we geweten hebben.
Hij vertelt over zijn wedervaren en ik luister gedwee. Dat zo’n megafuif ook heel wat ‘minder jonge’ bezoekers aantrekt, verzekert hij met klem. Een boodschap voor de goede verstaander. Of daar iets voor te zeggen valt, voor een trip naar Boom? Een weekend vol klanken die in onbestemde toonaarden zonder onderbreking uit moeilijk te omschrijven machines rollen?
Oordelen zonder kennis van zaken, het is me wat, al kent mijn jonge buurman mij lang genoeg om te weten dat ik die beker liever aan mij voorbij laat gaan.
En bovendien, merk ik op, in de aanloop naar dat dreunfeest was er al geen ontkomen aan het schier infantiele enthousiasme waarmee de pers zich door Tomorrowland op sleeptouw liet nemen. En toen na die ontluisterende brand in zeven haasten een nieuw podium werd gebouwd, waren de heren en dames van de pers al helemaal het nuchtere noorden kwijt. Dat noodpodium kreeg zowat de status van achtste wereldwonder toebedeeld. Geslepen jongens, die van Tomorrowland. Ze weten hun doelpubliek naar hun hand te zetten, dat moet je hen nageven.
Buurman is maar matig onder de indruk van mijn aanmerkingen maar dit ochtendlijke uur, de eerste zonnewarmte brengt de zomer in de veranda achter ons huis, nodigt niet uit tot discussie. En dus kijkt buur toe – zijn nieuwsgierigheid siert hem – hoe ik doende ben met een map affiches die vertellen over klassieke muziek in Brugge. Het Brugse MA Festival, Musica Antiqua, gaat van start en daar wil ik mijn volgende afficheverhaal aan linken.
We bladeren langs oude en minder oude aankondigingen van concerten. Kijk, een affiche over een avond in 1961, het Westvlaams Kamerorkest was nog maar pas door dirigent Dirk Varendonck opgericht.
En hier, deze uit 1969, met rechtsboven een logo ‘FVB’. Dat verwijst naar ‘Festival van Vlaanderen Brugge’, dat veel later MAfestival zou gaan heten.
Dat hier is een specialleke. Het Westvlaams Orkest van daarnet brengt een avond Beethoven in de stadsschouwburg. Solist van dienst is Igor Oistrach. De vader van Igor, David Oistrach, was een violist van wereldfaam. Zoon Igor genoot een gedegen reputatie, maar voor de meeste muziekliefhebbers was de familienaam Oistrach toch onlosmakelijk verbonden met de voornaam van vader David. Betrappen we het Westvlaams Orkest hier op een leep promotietrucje door de voornaam van zoon Igor achterwege te laten?
Maar keren wij terug naar Festival van Vlaanderen Brugge. In ’t begin van de jaren zeventig kiezen ze een vast campagnebeeld. Ze zoeken het niet ver, hebben het bij wijze van spreken in het Sint-janshospitaalmuseum maar weg te knippen uit dat wereldvermaard veelluik van Hans Memling. Op de voorgrond zit een prinselijk uitgedoste Heilige Catharina, maar het is hem uiteraard te doen om de engel. Die tokkelt fijntjes op zo’n ‘portatief orgel’. Een courant instrument in Memlings tijd dat natuurlijk verwijst naar de oude muziek waarop het festival zich toelegt.
Dat devote schilderij doemde als affiche zovele jaren op in de straten van Brugge dat het op den duur gewoon werd vereenzelvigd met het festival. Maar met het omdopen van Festival van Vlaanderen Brugge tot ‘Musica Antiqua’ ofte MA Festival kwam men
aanzetten met jongere affiches. Frisser, meer van vandaag. Een snor die lijkt op de klankgaten van een cello of, dit jaar, een blote madam gevangen in een warmrode gloed, we laten ons helemaal gaan. Ons MA Festival, beste buurman, is bij de tijd! En die ambiance op zo’n avonden, je kan je dat nauwelijks voorstellen! En weet je wat, ook jongelui komen naar zo’n klassieke concerten! Een boodschap, ja, voor de goeie verstaander.
Mijn jeugdige gebuur overschouwt de affiches op de verandatafel. Eentje die haar publiek op ’t verkeerde been zet met een verzwegen voornaam. Een andere waarop een op zich al belachelijke pruikenman een ridicule snor krijgt op gekleefd. Humor, voorwaar! En een affiche met ronduit wulpse allures. Weet je wat ik merk, zegt buurman en hij zwijgt even. Dat die organisatoren van klassieke muziekskes verdomd bedreven zijn in het naar hun hand zetten van hun doelpubliek! Wie zei daar iets over Tomorrowland?
Ik kies voor de termen ‘schalks’, ‘badinerend’.
Bravo Pol
Een Bruggeling werd in 2006 in de adelstand opgenomen met de persoonlijke titel van ridder, wegens zijn onverdroten inzet voor wat toen nog het Festival van Vlaanderen heette, de heer Robrecht De Witte.
Ik genoot het voorrecht om hem als leraar Frans en Aardrijkskunde te hebben in het Sint Lodewijkscollege in de jaren 1960.
Ik zie hem nog aan het station zeulen met de koffers van musici die vaak bij hem konden logeren in de Collaert Mansionstraat.
Opmerkelijk is dat elk van zijn vier kinderen later een beroep uitoefenden in een muzikale context.