Qatar … ‘de jacht op een voetbal’

Dit gaat over een Jommeke-strip en wat je met zo’n album kan aanvangen. Het verhaal lezen? Jawel, maar je kan het ook aan flarden snijden. Dat overkwam zo’n album, vorig weekend. En dat zat zo.

Een weekendje met z’n tweetjes, je kan daar deugd aan beleven. De rust, de tijd die zich laat vullen met wat je zelf kiest. Maar zo’n uitstap in ruim gezelschap, een bevriend koppel, hun kinderen en kleinkinderen, dient zich ietwat anders aan. Je vertrekt met andere verwachtingen. En je neemt voorzorgen.
Dat van die voorzorgen klinkt lichtjes verontrustend, maar laat mij u gerust stellen. Bij de drie-generaties-trip die we vorige week ondernamen, bestonden die voorzorgen uit het verzinnen van een handvol spellen voor het jonge volk. Want al vond het basisschool-deel van onze compagnie zijn gading in een ruime tuin en een avontuurlijk bos, ook op zo’n plek wordt het avond. En dan komt wat uitdaging goed van pas. Het soort spellen waar je jong grut mee uit hun kot en van achter hun games lokt.
Plezier uit oude tijden, zeker weten, maar na een paar zo’n zottigheden komen ze vragen of deze ouwe jongen nog iets in petto heeft. Een speurtocht, ik noem maar wat, met hints naar een schatkist vol gouden munten. Dat die verdacht veel lijken op in goudfolie verpakte chocolade, maakt ze voor de vinders nóg waardevoller.
Een spellentip, voor ’t geval u er iets mee kan? Foto’s, liefst de minst serieuze, van al wie op zo’n keer present is, op kartonnetjes gekleefd, staan garant voor een onverwacht ‘Memory’-spel.
En dan is er de ‘serieuze’ opdracht, waarbij je doorheen het weekend de jongelui één en hetzelfde Jommekesalbum laat lezen.
Het was een recente versie van ‘De jacht op een voetbal’, dat ik bij ons op zolder vond. Eentje met de vertrouwd ingekleurde plaatjes en zo.
De oorspronkelijke ‘Jacht op een voetbal’ was lang geleden het allereerste avontuur dat Jommeke beleefde. Die eerste editie was uiteraard nog ‘kleurloos’ gedrukt op een soort krantenpapier, met inmiddels oubollig aandoende tekstballonnetjes, compleet met ‘ge’ in plaats van ‘je’ en dat soort oudheden. Zo’n eerste versie had ik niet in huis en was dat wel zo, kon ik het kleinood maar beter koesteren. Want verzamelaars zijn, zegt men, dol op zo’n oer-Jommeke uit 1959.
En ja, ik zal het maar bekennen, in de aanloop naar ons ‘weekendje uit’ heb ik het verhaal gelezen. Over een voetbal van onze held-met-strooien-kapsel, een voetbal waarvoor de onvermijdelijke snoodaard Anatool een ongezonde belangstelling aan de dag legt. Want in de bal zit een document en wie dat in handen krijgt is schatrijk.

Op de Klokke liep dat aardig …

De avonturen van Jommeke verschenen, leert enig zoekwerk, oorspronkelijk bij Het Volk. Het Volkske, bij ons thuis was dat de dagelijkse gazet. Een stichtelijk krantje van braaf katholieken huize, met veel sport erin. Ook veel voetbal, dus. Het maakt een mens nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar wat er in de dagen van ‘De jacht op een voetbal’ te lezen viel over voetbal. Vooral over ’t voetbal hier bij ons, op de pleinen aan de Torhoutse Steenweg.
Op de Klokke liep dat aardig, zo blijkt, want het seizoen 1958-1959 leverde RFC Brugeois, ofte Club Brugge, de overstap op naar Eerste Klasse. Dè sterspeler die bij die promotie een sleutelrol speelde was Fernand Goyvaerts.
Cercle, ook in Tweede Klasse, haalde dat seizoen amper één punt minder dan Club. Waardoor de ploeg van het Edgard De Smedtstadion helaas in Tweede achterbleef.

Wat het Belgisch voetbal internationaal voorstelde? Wel, dat was eerder bescheiden nieuws. Voor de wereldbeker van ’58 had de nationale ploeg zich niet kunnen kwalificeren. En 1960, toen in Frankrijk het eerste Europees Kampioenschap doorging, deden de Belgen ook niet mee.

Maar niet getreurd, sportliefhebbers, de wereld van het voetbal is nog niet weinig veranderd, sindsdien. Vertelde je in 1959 Fernand Goyvaerts over de Jupiler Pro League, vroeg hij hoeveel van die Jupilers je op had. En mogelijks had de brave mens nog nooit van Qatar gehoord.
Neem het hem niet kwalijk, sinds zijn hoogdagen kwamen en gingen zestig voetbalseizoenen. Vandaag is het Edgard De Smedtstadion een park met een zaal erop en de Klokke een woonwijk.

De twee clubs kregen een gezamenlijk stadion. Een plein dat eerst Olympia heette en dan Jan Breydel, waar in 2000 de Europabeker werd betwist. Een stadion dat inmiddels zijn laatste seizoenen beleeft.
Maar, mijn beste Fernand, Brugge is nog altijd van Cercle èn van Club. Net zoals in ’t jaar waarin je met je ploeg promoveerde. Dat jaar waarin dus een stripverhaal verscheen. Het heette ‘De jacht op een voetbal’ en het ging over geldhonger. Hoezeer dat avontuur van Jommeke verbleekt bij de manier waarop sport vandaag is gekaapt door lobbywerk en groot geld, daarover gaan we het maar niet hebben, zeker?

Zullen we de sportliefhebbers onder ons maar laten genieten van een sportieve wereldbeker? Zonder de ogen te sluiten voor wat gaande was en is achter jubelende promospots. Verhalen van mistoestanden. En, ook hier bij ons en ook in de sport, van racisme.
O ja, en hoe zat dat met dat stripverhaal op dat weekend van ons? Wel, de jonge generatie las het met veel aandacht. En kreeg achteraf het album weer in handen, maar dan helemaal los geknipt, alle bladen kriskras door mekaar. Samen, met z’n allen, het hele verhaal blad voor blad reconstrueren, vergde van het jonge volk enig zwoegen, proberen en doorzetten. Of het hen gelukt is?
Wel, al is ondergetekende lang niet de meest geestdriftige voetbalfan, hij wenst de Rode Duivels op het WK wat zwoegen, proberen en doorzetten. Want sinds vorig weekend weet hij, da’s de manier waarop hetgeen je echt wil, kan lukken!

This entry was posted in Het Brugge van nu, Het Brugge van toen, Van boeken en schrijven, Van Brugs voetbal, Van sport in 't algemeen. Bookmark the permalink.

15 Responses to Qatar … ‘de jacht op een voetbal’

  1. Carine Vdd says:

    Mooi.
    En jawel ook wij hadden vroeger thuis Het Volk.
    Papa las alles over sport en ik volgde de avonturen van Jommeke.
    Alles zoveel jaren geleden.

  2. C. Baute says:

    Iemand een idee wie de twee spelers van Cercle en Club zijn op de anti-racisme-affiche?

    • dries simoens says:

      De Cerclespeler is waarschijnlijk de Fransman Lucas Lagarde, op de Cerclesite omschreven als een “bonkige verdediger”, die tot nu toe geen enkele wedstrijd speelde met het A – team. De Clubspeler lijkt me Jorne Spileers te zijn, omschreven als een “lichtvoetige middenvelder”, die dit seizoen al één keer kon proeven van een wedstrijd op het hoogste niveau.

    • dries simoens says:

      Een voetballer die wisselt tussen Club en Cercle: komt zelden voor. Een voetballer die wisselt tussen Barcelona en Real Madrid: ondenkbaar. Toch is er één die beide haast onmogelijke transfers realiseerde, en ten slotte zijn spelersloopbaan eindigde bij White Star Lauwe. Zijn naam: Fernand “Fernando” Goyvaerts. Niet toevallig dat Pol aan hem denkt in zijn blogopener van deze week.

      • dries simoens says:

        “Fernando” bevestigde wél een oud cliché … stropers worden de beste boswachters.
        Hij heeft in 1959 Club verlaten wegens een conflict met trainer Hoffling. En ik heb met eigen ogen gezien hoe hij – toen in Cercleshirt – het veld verliet toen hij het oneens was met de richtlijnen van trainer Grijzenhout.
        Maar kijk, in zijn nadagen heeft hij als trainer menig derdeklasser van de degradatie gered.
        En uit zijn gloriejaren bij Real Madrid heeft hij een neus voor geld en echt talent overgehouden … als voetbalmakelaar introduceerde hij toppers als Amokachi, Papin en Lubanski.

    • R. Vlaminck says:

      Javier Portillo (Club Brugge) en Ibad Muhamadu (Cercle Brugge)

      • dries simoens says:

        Beiden hebben inderdaad in het seizoen 2005-2006 in Brugge gespeeld, de ene in het blauw, de andere in het groen. Mijn bedenking: was strijd tegen het racisme toen reeds een “hot issue”?

  3. Daan V. says:

    Een boeiend, genuanceerd vraaggesprek met James Dorsey, over de situatie in Qatar, deze week in Knack!

  4. christel bigler says:

    Heerlijk om lezen Pol ! Ook thuis werd vroeger Het Volk van voor naar achter uitgelezen en ik leerde er Jommeke kennen. Het album ‘de jacht op een voetbal’ heb ik tweemaal, de ingekleurde versie maar ook de versie in zwart-wit. Misschien is dit wel het fel begeerde album waar verzamelaars zo dol op zijn. Maar Jommeke en zijn vrolijke bende, daar kan ik momenteel nog geen afstand van doen…

  5. Maxim says:

    Pol, ik heb jouw verhaal ook gelezen.
    Groetjes, Maxim
    Pol, je verhaal was mooi groetjes.
    Louis

  6. Roland Rotsaert says:

    Is er soms iemand die weet waarom Jommeke plots verdwenen is uit Het Nieuwsblad, de overnemer van Het Volk? Men is al een tijd aan het knutselen aan de structuur van de krant, en sedert enkele dagen zie ik alleen nog Suske en Wiske. Is hij mee na Qatar? Heeft hij zich verstopt in de sportpagina’s, die ik niet lees?
    Niet dat ik hem en de andere strips echt mis, maar het valt op als een pagina er plots anders uit ziet.

  7. Robin says:

    Spijkers met koppen, Pol!

Een reactie achterlaten op dries simoens Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *