Stiene en Stance en de boze vos

Stiene en Stance waren twee madammen die de actualiteit op de rooster legden, veelal met een voorkeur voor Brugse wetenswaardigheden. Aanvankelijk alleen maar als intermezzo tijdens de variétéavonden van revuegezelschap Willen is Kunnen. De twee kletskousen werden vertolkt door mannelijke acteurs die zich voor de gelegenheid in volkse damestenue wrongen. Een travestieshow, maar dan niet van het aangebrande soort gelijk in Parijs.  Wel leutig en braaf zoals het hoorde in een zaal met katholieke allure, de Volksschouwburg ofte de grote zaal van de Gilde aan de Oude Burg. Bij het publiek in die zaal vielen de twee roddelwijven zo in de smaak dat ze elk seizoen opnieuw kakelend van de partij mochten zijn.
‘Hip, hip hoera voor de koetsiers’ was de titel van de revue van Willen is Kunnen in 1950.

Waarover dat ging, daarvoor laat de ondertitel ‘opdat de stad van Brugge zoe maggen proper zin!’ weinig aan de verbeelding over. Het dwergbestelwagentje dat in onze dagen het parcours van de koetsen volgt om één en ander op te kuisen hadden ze toen nog niet, zodus.

Mochten Stiene en Stance vandaag weer zo’n sketch in mekaar steken, hadden ze het ongetwijfeld eerder over het welzijn van de paarden die dag in, dag uit over de Brugse kasseien trappelen. Voor dierenliefhebbers blijft het een gevoelig punt. Het mag verbazen dat niet meer commotie volgde toen laatst tijdens zo’n ritje één van die brave beesten pardoes dood viel op de Burg.

’t Is daar op de Burg dat al wie geboeid is door de dierenwereld terecht kan voor een kleine expositie met een wel heel bijzonder uitgangspunt. In het stadsarchief hebben ze voor de gelegenheid Mendop losgelaten en dat archiefgezelschap staat garant voor een merkwaardig project. Het letterwoord ‘Mendop’ staat voor ‘Mens en dier op papier’, hoe verzinnen ze het! Die gasten vergaren nu al vele jaren alles wat verband houdt met de relatie tussen het wezen dat mens heet en de rest van de dierenwereld. En daarover hebben ze inmiddels veel, héél veel papieren documenten verzameld. De tentoonstelling die ze voor deze gelegenheid bouwden gaat over wolven, ‘Mendopje en de wolf’. Woordgrapje, jawel.

De voorbije maanden kwam de wolf, zowat het archetype van het dreigende boze beest, heel regelmatig langs in het nieuws. Er zijn na lange tijd weer wolven in ons land, vooral in ’t Limburgse. Hier aan onze kant van dit landje kom je ze voorlopig dus alleen tegen op prenten en documenten in ’t stadsarchief. Uitgestrekte bossen of andere natuurgebieden zijn in onze contreien niet zo talrijk, dus de kans dat je er ineens eentje aantreft in Tillegem of Rijkevelde is minder groot.

Wat niet betekent dat hier enkel konijnen, hazen en eekhoorns de bossen bevolken. Ook bij ons vind je beestjes van het roofzuchtige soort.
Onze thuis is een buurt in Sint-Andries met weliswaar wat groen langs de weg en een paar straten van onze tuin vandaan kom je aan de rand van een bescheiden bos. Maar toch was het schrikken, die frisse voormiddag in ’t voorjaar.
Met een kom met wat groentenresten stap ik achterin de tuin ons kippenparkje in. Met die keukenoverschotjes van mijn kant en dagelijkse eieren van hun kant zetten mijn twee kippen en ik sinds jaar en dag een ruilhandeltje op. Dat ik die keer niet één ei in hun nest vind verbaast mij, maar wanneer ik opkijk, op zoek naar mijn twee vriendinnen, stokt heel even mijn adem. Eén van onze beesten ligt, de keel vakkundig open gereten, levenloos midden het perk. Van haar medekip vind ik geen spoor meer terug.
In de dagen die volgen horen we verderop in de wijk een paar gelijkaardige verhalen. ’t Is het voorjaar, vossen hebben jongen en die jongen hebben honger, luidt het.

Het is stil, sindsdien, in die tuin van ons. Je mist het, telkens één van onze madammen een ei in het nest heeft gedeponeerd, dat uitbundige gekakel, als van volleerde roddeltantes.
Hoef ik je te vertellen hoe wij ze noemden, onze twee kakeldames?

Mendopje en de wolf’,
een tentoonstelling over wolven, uiteraard,
in het Brugse stadsarchief op de Burg,
tot zondag 22 augustus.

This entry was posted in Het Brugge van nu, Van beesten, planten, Van zingen en spelen. Bookmark the permalink.

5 Responses to Stiene en Stance en de boze vos

  1. Ulrike says:

    Opnieuw weer een pareltje van schrijfkunst, een smaakvol verhaal, dat naadloos de zeer verscheiden onderwerpen overbrugt en aan elkaar verbindt. Tot voor mijn pensionering kreeg ik de 2 bezielers achter Mendop regelmatig over de vloer, begeesterde en uitermate lieve mensen. Fijn dat ze opnieuw een leuke tentoonstelling hebben opgezet!

  2. Jozef De Coster says:

    Veel dank dat je ons Mendop, het enige dierenarchief in ons land, leerde kennen.

  3. Daan V. says:

    In het poppentheater aan de Meulenbrug zijn in zekere zin de opvolgsters van Stiene en Stance aan het woord … De grappen zijn niet altijd even sterk maar het uitgangspunt is lovenswaardig. De voorbije maanden was het stil rond dat poppenspel, maar ik vernam dat het weer zou opstarten.

  4. Dag Daan en Pol, Dat klopt, de eerste voorstelling is voorzien op de 3de zondag van oktober om 11.00 uur in Poppentheater Uilenspiegel Langestraat 2. Hopelijk mogen we dan al de volle bezetting toelaten in het zaaltje, voor alle zekerheid zullen we ook life streamen onder andere voor de Bruggelingen Buiten Brugge. We zullen nav je feedback het grappengehalte ook nog eens onder de loupe nemen, maar we moeten er natuurlijk ook voor zorgen dat de gemiddelde Bruggeling nog meekan 🙂 (grapje dus vooraleer mij racisme verweten wordt), groeten, Johan

Een reactie achterlaten op Johan Maertens Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *