’t Gebouwverlof … lotgevallen van een schouwburg

Na elk theaterseizoen is onze stadsschouwburg aan wat maanden rust toe. Van in de prille herfst tot een stuk in ’t voorjaar stelt de aloude cultuurtempel zich ten dienste van speellieden van allerlei slag. Toneelgezelschappen, muziekmakers, dansers en weet ik veel wie allemaal eigenen zich al die tijd onze schouwburg toe. En dus gunnen wij, na al dat maandenlange kabaal, die bejaarde madam in de Vlamingstraat een welverdiende zomerslaap.
Tenminste, dat gunden wij haar tot voor kort. Want vandaag de dag blijft van haar congé niets meer over. En al weet de trouwe lezer van deze blog dat wij zelden met de beschuldigende vinger wijzen, in dit geval kunnen we het niet laten. ’t Is namelijk de schuld van Dominique Berten, voilà, nu weet u het.

Dominique Berten, u kent hem. Al van in zijn jonge jaren treft u hem hier of daar op of achter een Brugs podium. Als regisseur of acteur bij De Valk en nogal wat andere toneelgroepen. Hij was betrokken bij stoeten en reiefeesten en sleet het grootste deel van zijn beroepsloopbaan als theatertechnicus in … jawel, de schouwburg. Waar het nut van elk knopje, de sterkte van iedere lamp en het kreunen van elke plank hem vertrouwd is. Welnu, ’t is door die knaap zijn toedoen dat onze schouwburg ook in zomertijden geen rust meer kent.
Hoe dat komt? ’t Gebeurde al even geleden. In welke uithoek van de schouwburg kunnen wij u niet vertellen en het maakt ook weinig uit. Want ouwe spullen vond je overal in het gebouw. Zoals de zolders tot tegen de hanenbalken volgestouwd lagen met sinds lang vergeten materiaal, zo was ook de kelder volgepropt met dingen waar sinds mensenheugenis niemand naar omkeek. En op een dag kwam Dominique er langs. En vroeg zich af of hetgeen rommel werd genoemd ook ècht rommel was. En dus ging hij op onderzoek. Wat hij zocht wist hij niet, maar wat hij vond verraste hem. Wat al jaren stof vergaarde, bleek niet zelden ongewoon oud en soms bijzonder waardevol toneelmateriaal.

… affiches die vertellen over wat allemaal
te beleven viel in dit huis.

Erfgoed heet zoiets tegenwoordig en daar hebben we bij ons de Erfgoedcel voor. Die werd bij het avontuur betrokken en van het één kwam het ander, zo gaat dat. Het technische team van de stadsschouwburg trad, zoals dat heet, buiten zijn comfortzone, zette zijn schouders onder een weinig alledaagse uitdaging. Roestige resten van een vergeeld verleden en rekwisieten van talloze seizoenen geleden kregen nieuw leven ingeblazen. En omdat ook de schouwburg zelf veel te vertellen heeft kwam men op het idee van een ontdekkingsparcours doorheen het gebouw. In de zomer is in dit pand toch niets te doen, tiens! En lap, onze geliefde schouwburg mocht dat jaarlijks verlof schrappen.

Zo komt het dat het cultuurhuis de hele zomervakantie open blijft. En zoals wij hierboven al aangaven, de trouwe lezer kent ons. Weet dat wij zelden de loftrompet blazen, maar hier hoort echt wel enig klaroengeschal!

u mag één keertje raden wie.

Er valt best veel te ontdekken. Ja, ook een paar honderd reproducties van affiches die vertellen over wat door de jaren heen allemaal te beleven viel in dit huis. Affiches uit ’t stadsarchief èn uit de collectie van een verzamelaar, u mag één keertje raden wie.
En natuurlijk is er vooral het monument zelf, waar u misschien al ontelbare keren een voorstelling bijwoonde. Maar vergeet de rol die u zich op zo’n avond aanmeet. Dit keer komt u niet als toeschouwer maar als ontdekker. Als gluurder, bij momenten. En vergeet ook maar de rol die de schouwburg dan speelt. Want uw stadsschouwburg heeft zich getooid met het onverwachte. Wij overdrijven, meent u? Wel, ’t is aan u om dat na te gaan. En dat kunnen wij u dus aanbevelen.

… deuren waarachter zich de geheimen
van zolder en toneeltoren ontsluiten.

Nog tot het eind van deze zomervakantie laat de Brugse schouwburg u kiezen tussen twee formules om langs te komen. Drie, zelfs, maar de ontbijtformule is volzet, intussen. Doch niet getreurd, van donderdag tot maandag kan u in de namiddag op eigen houtje op verkenning langs het parcours.
Maar èchte ontdekkingen zijn voorbehouden voor wie online inschrijft voor een rondleiding.
Dan staat op donderdag, vrijdag en zaterdag in de ochtend iemand van eigen huis klaar om met u door de schouwburg te dwalen. En nóg meer deuren te openen, deuren waarachter zich de geheimen van zolder en toneeltoren ontsluiten.
En weet u wat? Het komt ons voor dat onze schouwburg, die statige dame, stiekem trots is op haar zomer zonder verlof.
’t Is maar een indruk, we kunnen ’t fout hebben. Maar in dat geval verwijzen wij haar naar Dominique Berten. ’t Is allemaal zijn schuld, tenslotte.


Praktische info omtrent ‘De schouwburg vertelt’, reservaties en zo, vindt u hier: https://www.ccbrugge.be/agenda/2884/de_schouwburg_vertelt/

This entry was posted in Het Brugge van nu, Het Brugge van toen, Over affiches verzamelen, Van zingen en spelen. Bookmark the permalink.

5 Responses to ’t Gebouwverlof … lotgevallen van een schouwburg

  1. Saar Vanherreweghe says:

    Was van plan om langs te gaan op mijn eentje, dus dankjewel om te vertellen over die rondleidingen!
    Vorig jaar was er ook zo’n bezoekmogelijkheid, toen was dat eerder bescheiden. Maar ik hoorde al dat het dit jaar veel indrukwekkender is.

  2. Johny RECOUR says:

    In 1970 had ik het geluk, dagen naeen in onze stadsschouwburg backstage rond te dwalen, toen onze leraar Luc Demedts van het HTI, Graduaat Toerisme en Onthaal, er een Japanse week organiseerde.

    • Berten says:

      Dag Johny, in je antwoord lees ik 1970. Dat is nog de tijd voor ingrijpende technische veranderingen in de schouwburg. Misschien kun je ons nog meer vertellen over die periode in de coulissen? Voor ons zeer belangrijk. Je kan ons bereiken via Pol Martens, maar een mailtje naar dominique.berten@gmail.com kan geen kwaad. Ik kijk er alvast naar uit.
      grt
      Dominique Berten

  3. dries simoens says:

    De ‘Stadsschouwburg Vertelt’ toon een paar verborgen hoekjes – aldus de titel van De Standaard, die het verder heeft over een ware belevingsexpo. Eén van die verborgen hoekjes is het ‘burgemeesterssalon’, dat zich achter de burgemeestersloge bevindt en waar de burgemeester zich met voorname gasten kon terugtrekken. Dat salon was al tientallen jaren niet meer gebruikt, en was tot een stapelplaats herschapen. Commentaar aan DS van Filip Strobbe, directeur van Cultuurcentrum Brugge: “We hebben de ruimte in ere hersteld en aangekleed met meubels die we bij een antiquair geleend hebben. Het zou zonde zijn om na de tentoonstelling deze mooie kamer weer tot berging te maken. Het is het overwegen waard om deze opnieuw aan het publiek aan te bieden. Het zou een unieke manier zijn om een voorstelling te beleven”.
    Een persoonlijke bedenking … Naast onze grote voetbaltempels zijn ‘loges’ gebouwd, waar niet de echte voetbalbeleving centraal staat – integendeel. Dubbel glas filtert alle authentieke voetbalingrediënten … gejuich of protest van de massa, arbitrale fluitjes, geroep van de spelers, directieven van de bank. Wat rest – in de top van het logegebouw – zijn salonzetels en tafels waar men rijkelijk kan eten en vooral onderhandelen met zakenpartners.

    • Pol Martens says:

      De burgemeestersloge in de schouwburg fungeerde precies op dezelfde manier, Dries. Niet voor niks was er, naast de loge, het salonnetje waar de burgervader gasten kon ontvangen. Zijn maitresse?
      Mocht het je interesseren, ik heb het voorrecht om bezoekers rond te leiden bij dit ‘Schouwburg vertelt’-project.

Een reactie achterlaten op Pol Martens Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *