Van fuiven en bals en … iedere tijd zijn zottigheid

In de inkomhal van de stadsschouwburg sijpelen ze mondjesmaat binnen, de jongens en meisjes, laatstejaars van het college in Assebroek. Straks gaan we samen op verkenning doorheen de oude Brugse cultuurtempel. Van in de zaal over het podium tot achter de coulissen en van hoog op de zolder tot helemaal in de orkestbak.

Als gids hou je voldoening over aan zo’n ochtend. De leefwereld van de meeste jongelui staat doorgaans ver af van dat soort zalen, tot blijkt dat wat je hen toont en vertelt ook het verhaal is van andere podia. Dat wat zich afspeelt achter de schermen van zo’n statige ouwe tante als de Brugse schouwburg evengoed opgaat voor pakweg een Cactus Muziekcentrum of de backstage van Tomorrowland.
Maar vanmorgen zal ’t wellicht geen kwaad kunnen als ik een tandje bijsteek. Want een handvol knapen en jongedames in mijn gezelschap ogen alsof ze al héél vroeg van onder de wol kwamen. Navraag leert dat die veronderstelling nog klopt ook.
’t Is vandaag de Dag van de Jeugdbeweging, meneer! Ha ja, dààrom steken een paar van jullie in padvindersuniform! Ik ontcijfer de letters KSA en tel een handvol Chiro-leden en een enkele stoere Zeescout.

Vroeg in de ochtend ging op het nog in duisternis gehulde Zand iets door dat ‘ontbijt’ heette, maar eigenlijk meer weg had van een dj-set. Eentje waarbij héél veel volk opdaagde, vertellen ze, bijna als de volkstoeloop van vorige winter met de Warmste Week.
En vandaag dus in uniform naar school. Dat is het? Neen, vanavond is er nog wat te beleven in het Entrepot, krijg ik te horen. Dus vanavond weer op pad? Tja, we passeren daar nog, vertelt er eentje op gelaten toon. Maar dat zal eerder rond twaalf uur zijn of zo.
Terwijl we nog even wachten op een paar late klasgenoten èn de leerkracht, sta ik erbij en luister naar wat ze zeggen. Rond twaalf? Overdrijf je niet een beetje? Wel neen, we treffen mekaar bij één van ons thuis of ergens aan een toog en als we rond middernacht naar het Entrepot trekken, komt daar stilaan de ambiance op gang.

Allez vooruit, “Elke tijd zijn zottigheid” wist mijn grootvader al en hij was van ’t jaar 1900. Beleefde zijn dorpse jeugd ergens in de jaren twintig van vorige eeuw. De prehistorie, kortom. Voor hem en zijn kameraden stond uitgaan gelijk aan de kermis in omliggende dorpen. Op fietsafstand. En neen, er bestond nog niet zoiets als het Entrepot.
Al kent vandaag ondergetekende het wereldje van het Entrepot, die ‘creatieve vrijhaven voor jongerencultuur’ ook alleen van zijn buitenkant. En schudt hij het hoofd als ze ’t hier hebben over tegen middernacht een feestplek opzoeken. Maar dit is hún tijd en – dixit mijn opa zaliger – alle tijden hebben hun rariteiten. Dus kent de uitgaanswereld anno vandaag eigen rituelen.

Ook die van ons, destijds? Ik neem ze een keer mee, die jongsters hier bij de schouwburg. Op naar de jaren zeventig! Sommige van onze vrienden trekken naar de King, de dancing in de Wollestraat. Naar Norbert’s Hey-club, och ja, die ook. Of naar Damme, de Cliff of den El Torro.
Maar met je eigen makkers ben je veelal te vinden op een braaf bal van de KSA, de Scouts of één of andere studentenclub. Veelal in ’t Schuttershof op Sint-Kruis, de sportzaal van de Groene Poorte of de Oberbayernzaal van het Boudewijnpark. Het Jagershof op Sint-Andries kan ook. Een enkele keer belanden we in de Sint-Elooi op Sint-Kruis of in de Kelk, daar gaat het er doorgaans iets alternatiever aan toe. Disco Timewind, onder meer.

Het hoe en wat op een studentenbal? Voor de muziek zorgt steevast ‘den disco’ van dienst, Brygensis of Apache of het legendarische Studio Barcka. De discojongens – nooit meisjes achter de draaitafels – volgen een vast muziekstramien. Een paar stevige up-tempo nummers en dan een tango of een scottisch.

Met dan de onmisbare La Bamba ofte de ‘kuskesdans‘. Even duiden? Met z’n allen in een wijde kring, ietwat onhandig schouder aan schouder rondjes draaien. Stilletjes hopend dat bij de groep midden de kring dat ene meiske jou aanwijst. Gaat ze jou voorbij? Of heb je chance? Waarna drie zoentjes volgen. Zedige kusjes, veelal, maar het kan ook iets inniger.

Waarna gegarandeerd ‘nen slow’. ‘Nights in white satin’ of Peter Maffay met zijn ‘Du’, iets van dat kaliber. ‘t Moment om mekaar nen keer ferm dicht te pakken. En ja hoor, dan weer van vooraf aan met een steviger dansdeun. Dat is het en we amuseren ons. En houden er, als ’t mee zit, vroeg of laat een lief aan over, daarrond draait het eigenlijk allemaal.
Voilà, kindekens, zo namen we jullie mee naar onze schone jeugdtijd! Da’s wat anders dan jullie zot gedigitaliseerde bestaan, hé!
Ewel, oudjes, luister eens even. Had iemand het in jullie tijd over ’t jong zijn van een halve eeuw eerder, dan ging dat over … jullie grootvaders jaren twintig! De prehistorie, toch? De seventies, die zijn vandaag ook vijftig jaar geleden! Jullie vertelling, wat denk je? En zeg een keer, die ‘kusjesdans’ van toen en het Tinder van vandaag, het verschil? Iedere tijd zijn zottigheid?