De klasfoto kwam onverwachts aan het licht, zat al die jaren verstopt, achter in een lade. Een twintigtal knapen, de ene is al meer opgeschoten dan de ander, de ene sukkelt allicht meer met acné dan de ander. En bij enkelen mag van thuis hun haardos wat langer. Maar allemaal met zo’n onmogelijke olifantenpijpen-broek en veelal met houthakkershemd. Schooljongens in een Brugse school in de jaren zeventig. Er is wat te doen in ’t stad, in die tijden. We horen geroezemoes, hier en daar. Brugge heeft een burgemeester en daar zijn nogal wat mensen niet content mee.
Hij heet Michel Van Maele en binnen zijn partij, de in het nieuwe Groot Brugge redelijk oppermachtige CVP, is hij dè sterke man. Ambitieuze mens en als je sommigen mag geloven is hij het vlees geworden eigenbelang. Althans, dat lezen we met graagte in een stadskrant met een naam die voor twijfel weinig ruimte laat: de Lastige Bruggeling. Dat gazetje ligt hier en daar. In de Cactus, onder meer, cafeetje waar ze tenminste goeie muziek draaien. Links oord, al vinden we dat eerder bijzaak. We volgen dat politiek gedoe graag, maar vanop de zijlijn. Hebben andere dingen aan het hoofd. Er zijn lessen en soms examens en tussendoor moet ge ook nog aan een lief zien te geraken. Het leven van een jonge gast, geen sinecure.
Maar toch, dat tot de verbeelding sprekende tumult, daar leer je veel van. Over Van Maele die amper een jaar of vijf eerder de burgemeesterssjerp heeft afgesnoept van zijn partijgenoot Pierre Vandamme. Dat geschiedde onder niet heel zachte dwang. Maar er komen verkiezingen, najaar 1976, waarbij Van Maele naar de oppositiebanken wordt verwezen. Frank Van Acker is nu burgemeester. Zijn vader Achille was een legendarisch eerste minister, maar een socialist als burgemeester? Neen, dat was in Brugge ongezien.
En je groeit op en blijft die lokale politiek volgen. Bij het plots overlijden van Frank Van Acker komt Fernand Bourdon in zijn plaats, een paar jaar. Om dan de fakkel over te dragen aan een jonge Patrick Moenaert en zo zijn we weer bij de ’tsjeven‘. Moenaert houdt merkwaardig lang stand. Te lang, fluisteren sommigen, ook in zijn eigen rangen. Zijn gedoodverfde opvolger, Dirk De fauw, moet het in de spurt met een banddikte afleggen van Renaat Landuyt, weer een sos. Maar zes jaar later moet Renaat zijn rivaal Dirk De fauw toch laten voor gaan.
Dat vertel ik allemaal aan dat ene gastje op die klasfoto, op de eerste rij, derde van rechts, onmiskenbaar één van de kleinsten van de bende. Maar hij luistert niet echt, is meer geïnteresseerd in wat er van hemzelf worden gaat. Ik kan hem gerust stellen, hij zal zijn draai wel vinden. O ja, en een lief.
In het najaar van 2018 bouwden wij, tijdens het erfgoedweekend, in het Rijksarchief een tentoonstelling omtrent Brugse verkiezingsaffiches. Er kwam behoorlijk wat volk over de vloer. Ruime belangstelling ook vanwege plaatselijke politici, de toenmalige burgemeester incluis. Of dat iets van doen had met de gemeenteraadsverkiezingen van dat najaar?
Een kort filmpje over die tentoonstelling vindt u hier: https://www.youtube.com/watch?v=jjGU_IwMnYk
In een notedop (of is het noteNdop met die vele personaliteiten?) zoals ik me al deze jaren herinner … Mooi!
Ik herinner mij nog de “blijde intrede” van Michel Van Maele in Brugge: de open limousine met de nieuwe burgemeester aan boord, werd gevolgd door een open bestelwagen … bestemd voor de bloemen die de toeschouwers spontaan aan de burgemeester zouden schenken. Halverwege de optocht werd de (lege) bestelwagen discreet uit de stoet verwijderd.
Was het een Limousine, toen in die stoet? Ik meen mij een foto te herinneren met een koets. Trouwens, als ik mij niet vergis zat in die koets, broederlijk naast Van Maele, toenmalig senator Frank Van Acker. Dezelfde Van Acker die hem de burgemeesterlijke pas zou afsnijden. Politiek blijft een fascinerend maar vreemd verhaal …
Het was een aloude traditie, zo’n optocht als inhuldiging van een nieuwe burgemeester. Van Maele was wel de laatste die zich dat liet welgevallen.
Het saneren van de verkrotte huizen in Brugge en het saneren van de Brugse reien : Michel Van Maele was de meest milieubewuste burgemeester die wij ooit hebben meegemaakt. Wat hebben de andere burgemeesters na de legislatuur van Michel Van Maele gepresteerd op gebied van duurzaamheid ? Allemaal mossels, waren het.
Ha, heer Ranson, ik wachtte al even op uw dit maal bijzonder genuanceerde, voorzichtig uitgebalanceerde kijk op de dingen 🙂 !
Alleen jammer van die betonrot op Olympia. Maar OK, Michel Van Maele zei “Ik ga een stadion bouwen”, hij nam het initiatief in 1973 en dat stadion kwam er in 1975. Wat zetten Patrick Moenaert, Renaat Landuyt en Dirk Doet flauw daartegenover ? “Olympia” zou het meest ecologische stadion van de Lage Landen kunnen worden, maar op het stadhuis geven ze niet thuis.
Wat Olympia betreft als het meest ecologische stadion: da’s juist, wanneer de voetballiefhebber – jong of oud – bereid is zijn wagen te parkeren in parkings, buiten een ruime perimeter rond het stadion én dan de bus te nemen richting Olympia. Het enige alternatief is rondom het stadion lange files van stinkende auto’s in de belendende straten. In beide gevallen: aanschuivende wagens én gefrustreerde chauffeurs, vaak reeds agressief wanneer ze uiteindelijk hun zitje bereiken.
Destijds (in 1973) motiveerde men de inplanting van het stadion in een woon- en villawijk juist door te stellen dat een verspreiding van het verkeer over een diversiteit van straten en “straatjes” juist zou leiden tot een deconcentratie van het parkeergebeuren. Ander voordeel toen: het stadion zou bereikbaar zijn vanuit vele hoeken. Ter vergelijking: het stadion van RC Genk heeft als nadeel dat het enkel via één weg te bereiken is, dus met lange files tot gevolg.
Mijn echtgenote werkte 40 jaar in de Dienst voor Toerisme en zei altijd dat ze 6 burgemeesters versleten had en zeker evenveel schepens voor toerisme. Pierre Vandamme is haar bijgebleven omwille van zijn uitspraak dat personeel een noodzakelijk kwaad was en Frank Van Acker omdat hij haar van een onterechte
personeels wijziging heeft behoed.