Voordracht met lichtbeelden

“Mocht ik weer jong zijn en weten wat ik nu weet, ‘k zou het anders aanpakken, je zou wat zien!” Dat soort gevleugelde bewoordingen waar laatavondbabbels zich wel eens toe lenen, u kent ze ongetwijfeld. Allemaal goed en wel, weer jong zijn en zo, maar hoe hij het dan zou aanpakken, dat laat de bevlogen spreker meestal aan onze verbeelding over. Zijn voornemen klinkt er alleen maar stoutmoediger door.
Maar laten we nu een keer aannemen dat het u of mij overkomt, bij wijze van hypothese. We mogen terug naar onze jonge jaren mèt alle kennis en levenservaring die we sindsdien verwierven. Et alors? Alles wat we destijds aan ons voorbij lieten gaan en waarvan we later zogezegd spijt hadden, wat doen we ermee? Zetten we echt als schaamteloze aanstellers allerlei losbandige bloemetjes buiten?

Ach, weet je wat ik denk? Zie ons daar staan, weer kind en aan de grond genageld van verbazing. Verwonderd om alles van vroeger dat weg was en dat we nu ineens mogen weerzien. Pukkie, onze straathond met zijn groezelige vacht. De wuivende lakens aan de wasdraad in de lentefrisse moestuin bij het huis. Ons ma haar stovers met frieten. De vrolijke deuntjes van Radio Veronica op onze transistorradio.
Al het leuke en schone van toen, stel je voor. We vinden gewoon geen tijd voor alle zotte dingen die wij ons voornamen!
Want het zou wel wat zijn, een keer teruggaan naar toen. Naar de kermis op het dorpsplein. Bij de boksauto’s klonk uit de krakende luidsprekers een deuntje van de Monkees. De meisjes van toen? En in de zomervakantie op kamp in de Ardennen. En weet je nog, Kapitein Zeppos, op de televisie bij ons thuis. In zwartwit, natuurlijk. In Amerika, zo vertelden ze, hadden ze televisies met kleur. Maar hier bij ons moest je voor kleurbeeld in de cinema zijn. Hoewel, er waren ook diavoorstellingen. En of die in kleur waren!

Zo’n avond met dia’s, herinner ik mij, daar ging altijd iets gewichtig van uit. Het uitklappen van het gammele, blikken tafeltje waarop die wat geheimzinnige projector hoorde te staan, het meestal wankele scherm en het ontrollen van het snoer tot bij het net iets te verre stopcontact. En dan het doven van het licht in de kamer. Het zoemen van de projector. En ja, daar was de eerste dia. Er hing iets van een ritueel in de lucht.
Wat ik ook nog weet – of zijn de kleuren van die herinnering wat verbleekt? – is dat de geestdrift van lieden die met dia’s kwamen aanzetten zelden recht evenredig was met het doorgaans matig enthousiasme van degenen die werden uitgenodigd om ze te aanschouwen.

Daar was nichtje Fabienne die haar vakantie in Oostenrijk met ons wou delen. Bergen, dalen, chalets en mensen die we van haar nog pluimen kenden. Tante Christiane en nonkel Georges, ze waren naar Lourdes geweest en van elk uur van hun bedevaart bestond een dia.
Geef ons dan maar pater Omer, die was missionaris in een ver en donker land. De dia’s die hij meebracht waren tenminste vergezeld van het soort heldhaftige verhalen waar missionarissen graag mee uitpakten. Al duurde zelfs zo’n sliert Afrikaanse scenes wat al te lang. Maar niemand waagde het om midden de verhaallijn van nonkel Omer zijn hand op te steken en te vragen of er nog veel prenten volgden. Zelf had nonkel jàren geduld aan de dag gelegd om zijn missiepost uit te bouwen, dus niet één van ons durfde enig ongeduld uiten.

Maar ‘t zit erop, het verkennen van onze jonge jaren, we keren behouden terug naar vandaag de dag. Waarin, zo liet ik mij vertellen, dia’s in fotografenmiddens toch nog een tijdlang een hebbeding bleven. En uiteraard bedachten slimme koppen een trucje om oude dia’s digitaal te vertalen. Want overleefde iemands projector de tijd, dan staat hij veelal sinds lang op zolder stof te vergaren.
Maar geen nood, dit digitale tijdperk voorziet opvolging voor zowat alles wat je kan bedenken. Dus ook voor de goeie ouwe diavoorstelling. Lang leve de inmiddels wereldwijd omarmde PowerPoint, handigheidje dat zich om wellicht louter nieuwerwetse redenen laat spellen met een hoofdletter middenin.

Dus ja, ze bestaan nog, de lichtjes opdringerige mannen en vrouwen die veronderstellen dat de toeschouwer met blijheid uitkijkt naar een uiteenzetting met lichtbeelden. Meer zelfs, ondergetekende is zo eentje. Want terwijl u dit schrijfsel leest, is hij in de weer met

de voorbereiding van een heuse vertelavond waarvoor hij u bij deze graag uitnodigt.
Avansa, de stichting die allerlei vormingen en cursussen aanbiedt, is u bekend. Daar houdt men een avond vrij voor uw dienaar en het verhaal van zijn afficheverzameling.
Voorwaar mèt lichtbeelden ofte PowerPoint-presentatie. Het luchtig vertelsel dat ik voor u verzin, in vroegere dia-tijden noemden ze dat een ‘causerie’. Voelt u enige nieuwsgierigheid opwellen, dan vindt u hieronder de praktische wetenswaardigheden.
’t Is op donderdag 8 mei, dag waarop ik u hartelijk welkom heet in de lokalen van Avansa op Sint-Pieters. Inschrijven vooraf is nodig, zo blijkt.
Zullen we meteen maar iets afspreken, onder vrienden? Meent u tijdens de uiteenzetting dat het qua timing welletjes is geweest, steek dan discreet uw hand op. De knaap vooraan zal weten hoe laat het is.
U vindt hier enige nuttige inlichtingen: https://avansa-brugge.be/activiteiten/brugge-in-affiches-causerie