Zondag 13 oktober … Help, ik ben verkozen!

Liet Willy Lustenhouwer ooit in zijn politieke kaarten kijken? Babbelde de godfather der Brugse grapjassen bij zijn conferences in de stadsschouwburg doorgaans niet gezwind met een weide bocht om het bestuurlijke wereldje heen?
Niemand nam het hem kwalijk, ’t was lachen geblazen met eigen lokale geplogenheden en de volkse typetjes waar Lustenhouwer in grossierde. Dat mochten we een tijdje geleden nog vaststellen toen zijn erfopvolger, de Mugge van Brugge, in diezelfde schouwburg uitpakte met een lang niet onaardige hommage aan Willy Lustenhouwer. Kleurrijke personages passeerden de revue, maar politiek Brugge mocht op zijn twee oren slapen.

’t Was dan ook redelijk verschieten toen vorige week ineens die affiche opdook. Ze leek echt wel héél goed op andere affiches waar je vandaag niet naast kijkt. ’t Zal toch niet waar zijn, zeker, de Mugge van Brugge staat op een lijst? Het was niet waar. Al had de Mugge, de sloeber, ons wel liggen, heel even. Laat maar, Mugge, ook zonder jou werkt het bestuurswereldje ons meer dan een keer op de lachspieren!
Brugge is overigens, als ’t op absurde of satirische politieke bokkensprongen aankomt, niet aan zijn proefstuk toe. Sommige verkiezingsjaren kabbelen rustig voorbij, maar andere zijn rijkelijk voorzien van markante initiatieven. In onze collectie op zoek naar affiches die zich dat herinneren, diepen we een archiefdoos op met daarop het jaartal 1994.

Ook bij die gemeenteraadsverkiezingen verslikte je brievenbus zich in de papieren beloftes van alle gevestigde partijen. Met hun namen van weleer, kent u ze nog? CD&V was nog CVP, Vooruit heette SP en Open VLD nog kortweg VLD. Het Belang was nog Blok en het wel heel Oost-Europees klinkende Agalev stond voor Groen. En N-VA ging nog door ’t leven als Volksunie. Maar ’t was mij anderzijds het verkiezingsjaartje wel. Want de kiezer kon zich die herfst een heleboel andere keuzes veroorloven!
Er kon bijvoorbeeld gestemd worden op ‘Paix’. Jan Keirse stond moederziel alleen op zijn lijst, wat alvast een voorkeurstem overbodig maakte. Menslievende tijden waren het, want naast een partij met zo’n vredig imago, vond je negen Bruggelingen onder de aardige partijnaam ‘Liefde’.

Namen als die van de destijds in Brugge alom gekende Bernard Muylle. Een andere Muylle, Yves, pakte dan weer uit met ‘Bof’, aanvankelijk bedoeld als nieuwe partij die als ’t erop aan kwam toch maar mooi beschutting zocht onder de vleugels van de liberalen. Bij ‘Bof’ vond je ook marathonloper Peter Daenens. En de slogan ‘Brugge pleegt zelfmoord‘, kwestie van ’t een beetje vrolijk te houden.

Er was de NWP of Natuurwetpartij, een eerder bescheiden initiatief met vijf kandidaten waarvan er eentje goed was voor vier voorkeurstemmen. Wat niet volstond om verkozen te raken.
Jeugdig volk of wie zich jong voelde kon terecht bij jongerenpartij ‘Robin Hood’ die met “’t Is den Hood die ’t doet!” de prijs van grappigste slogan verdiende.

En je kon niet om ‘Rossem’ heen, in die dagen in heel Vlaanderen beroemd en berucht om hun boegbeeld Jean-Pierre Van Rossem. Hier bij ons stak graficus Mark Ampe zijn nek uit als lijsttrekker, maar ook Marie Jean Vandecaesbeek deed mee. Marie wie? Kwam ze op de lijst als ‘Loetje van de Schoare’, haalde ze wellicht meer stemmen. Loetje stond niet alleen achter de toog van haar café aan de Coupure, maar in de loop der jaren ook een paar keer op een lijst. De ene keer van de ene partij, een volgende verkiezing weer van een andere. Dus ook een keer bij Rossem. Dat gaat zo wanneer je, gelijk Loetje, iedereen graag ziet. Dat jaar ging het Brugse ‘Rossem’ ongevraagd over de tong wanneer aan ’t licht kwam dat een jongedame op hun lijst nog minderjarig bleek. En al helemaal wanneer een andere dame tot haar niet geringe verbazing haar eigen naam op de lijst vond … zonder van iets te weten. En neen, zo hoort het niet.

Om in een geest van levenswijsheid af te sluiten was 1994 ook het jaar waarin je kon stemmen voor ‘WOW’. Dat letterwoord stond voor ‘Waardig Ouder Worden’. Heel even leek dat initiatief met aandacht voor de oudere burger landelijk een schone toekomst tegemoet te gaan, maar het mocht niet zijn. Gebrek aan verjonging, misschien?
Het jaar 1994 ging voorbij en zo ook de verkiezingen van oktober. Patrick Moenaert werd burgemeester, een eerste keer, en Brugge bleef de brave stad die het altijd al was.

We zijn dertig jaar en vijf gemeenteraadsverkiezingen verder. Er komen weer een paar kleine partijtjes op, maar lang niet zoveel als toen. En wie het vreest kunnen we gerust stellen, de Mugge van Brugge is dus niet ècht kandidaat-burgemeester. ’t Was maar om te lachen, dat van die affiche.
’t Zou nochtans niet de eerste keer zijn dat een podiummens in de politiek gaat. In het land van de cowboys bracht acterende cowboy Ronald Reagan het zelfs helemaal tot president en vandaag hebben ze er Oekraïne ook zo eentje. Maar een regelrechte comedian? Er komt ons niet meteen iemand voor de geest. En neen, Trump telt niet mee.

Mijn waarde Mugge van Brugge, we kijken uit naar je eindejaarsconference waarmee je straks uitpakt in het concertgebouw. Vier daar maar lustig de politieke teugels als kluchtenverteller. Maar onthoud dat je idool, Willy Lustenhouwer, zich verre van verkiezingen hield. ‘k Wed, als iemand hem vroeg op wie hij stemde, dan was het antwoord “Vo de goeie, hé!”.
Laat de politiek, Mugge, aan anderen die daar talent voor hebben. Want voor je ’t goed en wel beseft, zucht je ‘Help, ik ben verkozen!‘ Doe verder waar je goed in bent, het podium is van jou. Zelf hou ik mij ook daar ver vandaan, van ’t podium. Ver van politiek? Wees gerust. Al vermoed ik, mochten jij en ik toch ooit bij pot en pint tot de conclusie komen dat Brugge nood heeft aan een frisse politieke wind, dat we mekaar verstaan. ‘k Heb trouwens wel al een partijnaam in gedachten.
Wat dacht je van ‘De Goeie’?

De eindejaarsconference van de Mugge, op 2 januari ’25 in het Concertgebouw … achter deze link.