Naar de Meifoor met Joni Mitchell

Het jongetje dat vijftien voorjaren geleden, in 2008,
het olijke campagnebeeld tekende voor de affiche van de Meifoor,
wat is er zoveel kermissen later van dat manneke geworden?
Wij zochten en vonden de inmiddels niet meer zo kleine Robbert Roos.

Mijn beste Robbert, zal ik je vertellen over Joni Mitchell? ’t Zou me verbazen mocht jij, frisse twintiger, vertrouwd zijn met die naam. En toch deed jouw kermistekening mij aan haar denken. Of liever, aan één bepaald lied van Joni Mitchell.
Want Robbert, laat mij even duiden, Joni is een zangeres. Zomaar een zangeres? Je mag haar zonder enige schroom beschouwen als één van de grootste Amerikaanse songwriters van haar generatie. Ze begon ergens in de bloemenjaren zestig van vorige eeuw, toen muzikanten van haar lichting zingend de wereld wilden herschilderen in een vredevol oord. Ze vestigde haar naam met degelijke, kleinkunstige liedjes met redelijk doordachte teksten.

Pas later mengde Joni Mitchell een gedurfde wolk jazz door haar songs en verwierf in de muziekwereld het statuut van gerespecteerde madam.
Maar toch is het zo’n eenvoudig deuntje uit haar beginjaren dat zich aandiende toen ik je tekening zag.
Nu de foor weer in de stad is, diepte ik mijn map met kermisaffiches op. Die zijn jaar na jaar getooid met kindertekeningen. En tussen al die plezante fantasie viel mijn oog op een bijzonder kleurrijke prent van vijftien jaar geleden, jaargang 2008. Onderaan de affiche staat ‘Winnaar tekenwedstrijd 6 tot 12jarigen, Robbert Roos’.
Dat jaar was de tekening van Robbert uit ’t zesde leerjaar verkozen om overal in de stad de Meifoor aan te kondigen! En om het feest compleet te maken, werden de artiest en zijn klasgenootjes ook nog getrakteerd op een gratis kermismiddag.
Dankzij jouw schilderwerk, Robbert. Dat zotte reuzenrad dat omheen het belfort wentelt, terwijl van bij de voet van de toren zo’n kermisrail zich een weg baant, omhoog en omlaag.

En mij bracht die tekening van jou zowaar bij die song van Joni Mitchell.
In ‘The circle game’ ziet Joni ‘t leven als een kermis. Beschilderde paardjes en hoe ze op en neer gaan op de draaimolen van de tijd.

Over een kind, zingt ze, een jongetje dat opgroeit en hoe dat gaat. Over het kleine manneke, bang van de donder of verwonderd om het fladderen van een waterjuffer. En hoe ‘later als je groot bent’ de meest beloftevolle dromen in zich draagt. Hoe het jongetje jongen wordt, fel en ongeduldig naar wat komen zal. En hoe, eenmaal opgegroeid, de werkelijkheid soms minder groots blijkt dan verwacht. Maar dat zich nieuwe dromen aandienen, andere en misschien betere. De carrousel van het bestaan, kortom.

En ik vroeg mij af, met dat lied in gedachten, of dat met die knaap van de affiche ook zo verliep.
Ontmoet ik iemand van wie de naam op zo’n affichetekening stond, dan worden veelal fijne herinneringen opgehaald aan een tijd van toen. Maar omtrent plastische creativiteit bleef het doorgaans bij die ene tekenwedstrijd. Niet zo bij jou, Robbert.
Het duurde even voor ik je aan de lijn kreeg, zo gaat dat in deze digitale tijden. Maar uiteindelijk verschenen we toch op elkaars scherm voor wat een hartelijke babbel werd.

Honderduit vertelde je over hoe het je verder verliep. Met je kermisaffiche als, achteraf gezien, de aanzet voor een schoolloopbaan waarlangs je de creatieve weg op ging. Je woont nog altijd hier in Brugge, al bracht die weg je naar een Gentse studio waar creatief volk zich uitleeft in een waaier van grafiek. Die weg volg je al even samen met je vriendin. En sinds enkele weken ook met Edgar, jullie eersteling. Dat je zelf de geboorteaankondiging van Edgar bedacht en tekende, het zal geen mens verbazen.
Zou het waar zijn, wat ze vertellen, Robbert? Dat scheppende geesten, al is het zonder het te beseffen, zelfs in de eenvoudigste creatie een heel leven schetsen? Dan tekende jij die keer, als klein prutske, vast en zeker maar zonder het te weten, de carrousel van je eigen jonge leven.
Laat het dan ook maar zo zijn dat ooit in een verre tijd een jong zangeresje, gitaar op schoot, zong over jou, het knaapje dat de kermis tekende, de carrousel van zijn eigen toekomst. Joni Mitchell’s song, Robbert, gaat over jou.
Over de dromen die je koestert. Dromen waarvan sommige opbloeiden en andere minder of niet. En over nieuwe dromen die zich aandienen. De lach van een vriendin, het kirren van een zoontje. En wie weet, binnen een jaar of tien, een Brugse affiche met daarop ‘‘Winnaar tekenwedstrijd 6 tot 12jarigen, Edgar Roos’.
Dat wenst het jongetje dat in mij schuilt jou, jullie, van harte toe.

Joni Mitchell’s ‘The Circle Game’ hoor je hier, Robbert:
https://www.youtube.com/watch?v=V9VoLCO-d6U

This entry was posted in Het Brugge van nu, Van feesten en vieren, Van schilderen en plaasteren, Van zin, zen en zijn, Van zingen en spelen. Bookmark the permalink.

4 Responses to Naar de Meifoor met Joni Mitchell

  1. Daan V. says:

    Worden niet elk jaar twee affiches met kindertekeningen gebruikt voor de meifoor?

  2. Daniel De Deyne says:

    Ben ook fan van Joni Mitchell

  3. Robin Fonteyne says:

    Mooi verhaal!

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *