Waarmee kon je, op die voorjaarsavond van het jaar 1984, het aftandse voetbalstadion in Schaarbeek het best vergelijken? Misschien met het toen al lang verlaten, maar nog overeind gebleven oud plein van Cercle Brugge langs de Torhoutse Steenweg? Onder de dreigende regenwolken oogden de schamele tribunes rond het bescheiden stadion, daar in Schaarbeek, niet als een uitnodigende plek voor het concert van één van de grootheden uit de muziekwereld. Hoewel … de charme van vervallen oorden.
’t Was voor Bob Dylan dat zo’n kleine twintigduizend muziekliefhebbers het Brusselse voetbalplein hadden ingepalmd. Ze hadden best wel uitgekeken naar die avond. Want al stond de singer-songwriter er misschien zelf niet bij stil, ’t was de allereerste keer dat hij optrad in ons land. Dat het zijn eerste concert was waarop mijn goeie vriend Patrick en ik present waren, wist hij allicht ook niet.
Carlos Santana, als gitarist ook geen kleintje, zorgde voor een voorspelbaar maar schoon voorprogramma, en in de begeleidingsgroep van Dylan speelde ex-Rolling Stone Mick Taylor. Om maar te zeggen, we vertoefden in goed gezelschap. Maar de meute muziekliefhebbers kwam voor de meester zelf. Voor hem en zijn iconische klassiekers.
En ergens op dat drassige voetbalveld vond je dus ondergetekende en zijn boezemvriend, dertigers maar puberaal content om erbij te zijn. Op de terugweg naar het nachtelijke Brugge, de ruitenwissers vochten verwoed met de slagregen, vroegen wij ons af waarom de organisator het concert liet doorgaan tussen overjaarse tribunes van een aftands voetbalstadion. Ja, ’t was echt wel het Brusselse equivalent van ons oud Cercle-plein.
Voor jongere lezers, dat bejaarde Brugse voetbalplein lag dus nabij de Torhoutse Steenweg, veel later bouwden ze daar de Magdalenazaal. Wie meer levensjaren verzamelde, herinnert zich misschien nog dat Edgard De Smet-stadion. Cercle was er thuis tot midden de jaren zeventig. Nadat ze met Club naar Olympia verhuisden, bleven de tribunes rond het stille plein nog jaren overeind.
donderdag 7 juni ’84 …
Welaan dan, als het zo nodig op een verkommerd voetbalveld moest! Dan hadden ze Dylan, in plaats van ginder in Brussel, net zo goed een podium kunnen geven op ’t oud plein van ons eigen Cercle! Konden deze fan en zijn kameraad, gewoon met de velo naar Bob Dylan!
Met zijn tournee, waar die avond in Schaarbeek deel van uitmaakte, was de grote liedjessmid blijkbaar content, want achteraf liet hij er de langspeler ‘Real Live’ mee vullen. Dus met wat geluk stond die plaat vol met Brugse opnamen. ‘Real Live at Edgard De Smet Stadium, Bruges’, zoiets. Toegegeven, op zo’n hoes valt het rock&roll-gehalte van dat ‘Edgard De Smet Stadium’ wat magertjes uit, maar toch.
Inmiddels is Dylan niet meer in de fleur van zijn jaren. De legendarische bard werd deze week tachtig. De kans dat hij ooit nog op een Brugs podium staat wordt er niet groter op. Hoewel. Hallo, Cactus? Maar weet je wat, Patrick Keirsebilck? Die Dylan is echt wel een taaie, hij gaat nog wel even mee. Dus wacht gerust nog vijf jaar, tot zijn vijfentachtigste. Dan zit een schone Brugse lijn in dit verhaal. Want tien jaar geleden, op Bob’s zeventigste, organiseerden fans hier in Brugge al een keer een ‘Birthdayparty‘. Bij zijn verjaardag vijf jaar later, speelde een feesttent vol Brugse muzikanten een avond lang Dylan-songs. Dit jaar kan dat niet, om de alom vermaledijde reden. Maar, Cactus, hebben jullie binnen vijf jaar nog een plek over op jullie affiche, je weet wie naar hier gehaald! Hou alvast twee plekken vrij in ’t fietsenrek!
Leonard Cohen was jaren geleden in ’t Minnewaterpark. En Emmylou Harris in ’t concertgebouw en Joan Baez in de stadsschouwburg … Waar wachten we op?
En Mink Deville, Boudewijn de Groot, Sjef Vanuytsel, en zoveel meer om nog niet te
spreken over Mstislav Rostropovitch, Lorin Maazel, Roby Lakatos en de tijden van Showburg met Dalida, Gilbert Bécaud, Manitas de Plate, Sacha Distel, Syd Lawrence big band, enz, enz. Waar we op ? Centen !
Ik heb slechts drie opmerkingen:
1. De Klokke was even vetust
2. Was Dylan in Brugge geweest, dan hadden we niet naar Schaarbeek moeten sporen
3. Het was – in Schaarbeek – een onvoorstelbaar intens en goed Dylan concert. Bawb speelde en zong schitterend en Mick Taylor was een verrijking (veel sterker dan WE Smith op gitaar tijdens zijn latere tournees voordat Tom Petty hem kwam bijstaan).
Een aantal opnames van dit concert hebben de LP Real Live gehaald, maar ik weet niet meer de welke (ben zijn fanzines The Telegraph kwijt geraakt). Weet iemand van jullie welke takes in Schaarbeek opgenomen zijn? Bij voorbaat dank!
Benoit, het wel heel merkwaardige woord ‘vetust’ trok meteen mijn aandacht. Even dacht ik, ik heb ergens een oud Brugs dialectwoord gemist, maar neen, het blijkt ècht te bestaan!
Wat de opnamen op ‘Real Live’ betreft, vind ik op het Engelstalige wikipedia het volgende:
Real Live is a live album by American singer-songwriter Bob Dylan, released on November 29, 1984 by Columbia Records. Recorded during the artist’s 1984 European Tour, most of the album was recorded at Wembley Stadium on 7 July, but “License to Kill” and “Tombstone Blues” come from St James’ Park, Newcastle on 5 July, and “I and I” and “Girl from the North Country” were recorded at Slane Castle, Ireland on 8 July.
In die lijst komt Schaarbeek alvast niet voor …
Er is, als ik ’t goed voor heb, wel een bootleg album “Brussels affair” van het concert in Schaarbeek.
Beste Pol
Dit jaar kon Dylan(t)achtig, het feestje met het kruim van de Brugse muziekscene inderdaad niet doorgaan, maar volgend jaar plannen we een nieuwe editie en doen alsof het vermaledijde coronajaar er niet is geweest. Als extraatje zal er ook een literaire benadering van zijn werk zijn met plaatselijke coryfeeën als Delphine Lecompte en Lara Taveirne, Belgische fans als Saskia De Coster en Marc Didden, internationale kenners als Henkes en Bindervoet (vertalers van Dylan in het Nederlands) en Richard Thomas (Harvardprof en auteur van Why Dylan matters),
Oh dat was genieten,zo herinner ik mij met deze een concert van Carlos Santana in de arena van Dax( Frankrijk)…..souvenirs die een smile op je gezicht toveren….en dan vraagt je man”Aan wat zijt gij wel aan t denken ?”…….ja,toen was ik 15……
Het Crossingstadion was toch wat apart, bijna vergelijkbaar met het huidige, bijna mythische stadion van Union. Beide gelegen in een park – voor Crossing het Josaphatpark, voor Union het Dudenpark. Toevallig degradeerden beide ploegen in 1974 samen uit eerste klasse. Na het optreden van Bob Dylan in 1984 sloeg de verkrotting toe, en in 2000 maakte betonrot de site levensgevaarlijk. Toen werd besloten de grond niet te verkavelen, maar de oude bijna legendarische zeer hoge Zuid-tribune (allemaal staanplaatsen) te restaureren. Aan de drie andere zijden werd alles afgebroken, en heropgebouwd in fases die elk refereren aan episodes van de voetbalploegen die er hun thuismatchen speelden/spelen. Op dit ogenblik is dat FC Kosova Schaerbeek. Het stamnummer van het vroegere Crossing is thans in het bezit van Crossing Elewijt (dat in de laagste amateurklasse uitkomt). Nog deze anecdote: toen de RTBF destijds zijn eerste live uitzending in kleur uitzond, koos men voor het Josaphatpark, met de match van het toenmalige Crossing Schaarbeek tegen Standard; meteen goed voor de recordopkomst (14.000 toeschouwers). Thans komen amper 100 toeschouwers opdagen voor FC Kosova Schaerbeek.