Een Franse brug in Brugge

’t Was zo’n lome dag op de schoolbanken, in een tijd toen iedere leraar nog een bijnaam had. De man die vooraan in de klas zijn best deed om onze aandacht gaande te houden noemden we Simonne. Slappe Simonne, eigenlijk, volgens ons ongenadige oordeel kwam dat overeen met de slungelige manier waarop hij bewoog. En Simonne had een reputatie. Op twee vlakken. Vooreerst liet hij zich makkelijk afleiden. Stelde je een vraag die in de verste verte niets met de leerstof van doen had, ging hij aan ’t vertellen. Je kon er donder op zeggen, dat nu en dan iemand die geen zin had in de les, hem om de tuin wist te leiden.
En daarnaast was er zijn bijzondere kijk op de wereld. Steevast begon  Simonne het eerste lesuur van de dag  met een soort gepreveld gebed. En als we daar dan uitleg over vroegen, waren we zoet voor op zijn minst een kwartier.  Zijn tekst bleek een fragment van het Wilhelmus, het Nederlandse equivalent van ons Belgisch Volkslied. Simonne was, zo vertelde hij trots, een overtuigd Dietslander. Voor hem waren Vlaanderen en Nederland één natie. Of tenminste, dat hoorde zo te zijn. Vlaanderen boven! Of liever, Dietsland boven! Vlamingen en Walen? Een andere wereld! Zo’n mens, dus. Ge ziet van hier dat we af en toe vroegen hoe dat ook weer zat met dat Wilhelmus van hem.

Maar dan die keer, dus. Midden die saaie lesdag, ineens, een oorverdovend gedaver in de verte. Een klaslokaal met trillende ruiten. En dan was ‘t weer stil. Maar we wisten wat het was, want het zou vandaag gebeuren. ’t Was de hoge brug die ze pas hadden gebouwd, over het kanaal naar Gent. Die zou het sluitstuk van de nieuwe Ringlaan worden. Voortaan zou je vanuit Sint-Kruis om de stad heen naar ’t station rijden. Tot die tijd kon dat van die kant van ’t stad alleen maar doorheen de binnenstad. Maar dat sluitstuk, die brug, was nog niet eens in gebruik en nu al zaten barsten in de betonconstructie. En dus moest het bruggevaarte worden neergehaald. Om het te herbouwen. ’t Leger kwam eraan te pas, het  hele boeltje werd gedynamiteerd. Die knal was het!

De rest van de les deed Simonne zijn reputatie alle eer aan. Hij liet zijn leerstof voor wat ze was en begon een discours. Immers, de wijze man wist wat was misgelopen! De brug was ontworpen door Franse ingenieurs! Franse, stel je voor! En dan te bedenken dat onze Hollandse broeders, met al hun expertise omtrent waterwerken en bruggen, dat ongetwijfeld veel deskundiger hadden aangepakt! Jongens, zo zie je maar hoe schoon het zou wezen, wij en die van Holland samen! We knikten instemmend en de schoolbel rinkelde.
Ik dacht aan Simonne zaliger, toen ik las over een nieuwe brug die ze plannen bij ’t station. Een passage waarlangs voetgangers en fietsers de bijzonder drukke Ringlaan zouden oversteken. Daar valt veel voor te zeggen, nu bij ’t station, langs die ooit nieuwe ringlaan, dag in dag uit kolonnes auto’s passeren.
Al hoor ik, ergens in een Diets Walhalla, iemand zuchten …
Dat ze bij het bouwen van die nieuwe brug toch best te rade gaan bij onze noorderburen. Pardon, bij onze volksgenoten.