Steden en streken, dat zijn mensen. Ja hoor, het zijn ook huizen, straten, velden en weiden. Maar een plek is, voor alles, wat mensen ervan maken. Mensen die er komen en gaan. Die er bouwen en breken, helpen en hopen, loven en lachen, vloeken en vrijen. Die er ‘mensen’, kortom.
Daarom ook, gelijken plaatsen en steden op mensen. Neem nu die stad van ons. Die stad ontwaakt als u en ik, sluimerend en traag, in ochtendnevels die daken en torens omhullen. Al kan zo’n stad ook stralen in zelfvertrouwen, wanneer het zonlicht zijn straten en pleinen kleurt onder klaterende beiaardklanken.
Doch wanneer dreigend lage wolken zich weerspiegelen in het donkere water van zijn reien, dan zal deze stad ook somberen zoals elk van ons.
Maar soms kan deze stad – en ook dat overkomt ons mensen wel een keer – zich opgewekt voordoen, verzwijgend dat de dagen hem zwaar vallen. Zoals vandaag en de voorbije dagen.
Dit lijkt een zonnig Brugs najaar als alle andere. Straten, pleinen, winkels en terrassen vullen zich met volk. Bootjes, koetsen en paraplugidsen loodsen bezoekers door de oude binnenstad en de vertrouwde beiaard riedelt als vanouds. Brugge, de blije. Maar diep onder dat vrolijk kabaal knaagt iets, doet iets zeer. Al ziet niemand het.
Brugge, ons Brugge, treurt. Treurt om het heengaan, veel te vroeg, van Bieke Hillewaert.
Bieke was archeologe. Maar niet zomaar één. Hier bij ons stond zij ruim een kwarteeuw op de voorplecht van het schip dat archeologie heet. Bieke Hillewaert was ónze archeologe.
Treuren is wat deze stad doet en ook de polders eromheen. Het Zwin, zoals het is en ooit was, treurt. De vroegere havenplaatsen bij die oude vaargeul, ze treuren. Hoeke en Sluis, Damme ook. En het sinds lang vergane Monnikenrede dat Bieke zo nauw aan het hart lag.
Ooit met jeugdige geestdrift begonnen bij de Stedelijke Archeologische Dienst, verruimde Bieke Hillewaert dat team tot Raakvlak, het project dat archeologie in de wijde omgeving onder zijn hoede nam. Jong, minder jong of oud, al wie meer wou weten omtrent haar vak, haar passie, kon bij Bieke terecht.
van de Onze-Lieve-Vrouwekerk, weet u nog?
Het vakkundig gereconstrueerde Merovingische hallenhuis in Sint-Andries was, is, bij wijze van spreken, het hare. En het Archeologisch Museum in de schaduw van de Onze-Lieve-Vrouwekerk, weet u nog?
En toen ze samen met Marc Ryckaert en anderen ‘Op het raakvlak van twee landschappen’ publiceerde, kreeg al wie begaan was met het vroegste verhaal van onze contreien een standaardwerk in handen.
Jaren geleden op sleeptouw genomen door Bieke’s voordrachten en toonmomenten, door hoe ze eeuwenoud aardewerk zorgzaam in de hand nam, besefte ik, archeologie gaat niet over stenen of muren. Niet over putten of sleuven, brokstukken of botten.
Archeologie gaat over mensen. Over mensen en hoe ze komen en gaan. Hoe ze bouwen en breken, helpen en hopen. Hoe ze loven en lachen, vloeken en vrijen. Hoe ze ‘mensen’.
Dat is het schone aan archeologie. Dat was het schone aan Bieke.
Een heel mooi eerbetoon aan Bieke. Met dank.
Mooie gedachtenis. Inderdaad, te vroeg heengegaan, ons aller Bieke .
Bieke rust nu maar. Het mag vanaf nu .
Wat fijn, Pol, dat je het onschatbare belang van Bieke via deze blog aanhaalt.
Ze is van enorme betekenis geweest voor de stadsarcheologie in Brugge en deelde veel en zeer graag de nieuwe opgedane kennis met het grote publiek. Het was een voorrecht voor Brugge… We zijn allemaal op een andere manier gaan kijken naar onze stad net door de ‘ondergrondse’ verhalen van onze voorouders die zijn blootgelegd.
Hartelijk dank, Bieke!
Een mooie tekst, Pol, ik hoop dat hij dikwijls zal worden aangeklikt.
Ik kan me enkel maar voor 100% aansluiten bij de twee vorige mooie en terechte reacties van mijn twee fijne ex-collega’s.
We gaan haar missen, maar ze heeft meer dan één steen verlegd in de grote rivier van Brugge …
Wat een prachtig en passend eerbetoon aan de Grande Dame van de archeologie.
Bieke was een integere en fantastische collega die op een begrijpelijke en publieksvriendelijke manier archeologische vondsten kon duiden voor iedereen.
Ze zag al heel vroeg hoe belangrijk dat was.
Een groot verlies voor Brugge, voor de archeologie, maar ook voor haar familie en vrienden die haar nu moeten missen.
Bijzonder mooi verwoord, Pol!
Gepassioneerde mensen maken inderdaad bijna altijd het verschil… .
Een heel mooi eerbetoon voor Bieke, prachtig verwoordt. Dank hiervoor.
Veel Brugse stadsgidsen ontdekten de archeologie via de cursus van Bieke Hillewaert.
Haar enthousiasme voor de archeologie kon ze overbrengen op haar studenten als geen ander.
Een groot verlies voor Brugge.
Beste Luc,
laat mij, samen met ongetwijfeld vele andere ‘gidsenbonders’, aansluiten bij je woorden.
Groeten,
Fernand Vanbelle
Tijdens een ‘alternatieve stage’ tijdens mijn opleiding geschiedenis – véle jaren geleden – had ik het geluk om te mogen meewerken en opgravingen te doen in de Eeckhoutstraat, onder leiding van Bieke.
Zij was voor mij een toonbeeld van eenvoud, hartelijkheid en gedrevenheid.
Dank je wel, Bieke, voor de inspiratie en de kleine wijsheden die je me in die korte tijd meegaf.
Je hebt het mooi verwoord, Pol.
Bieke was grensverleggend voor de archeologie in Brugge en meer nog de Brugse regio en zelfs in Vlaanderen. De organisatie Raakvlak was haar creatie, een voorloper in de erfgoedsector.
Vanuit haar grote gedrevenheid zag Bieke altijd mijlenver vooruit met dromen en ambities.
Hoewel ze het ook niet gemakkelijk had op persoonlijk en professioneel vlak.
Maar haar passie voor archeologie en erfgoed en de openheid om dat maximaal te delen met iedereen stuwde haar voort.
Deze blog kan niet genoeg gedeeld en becommentarieerd worden.
Ik kan me alleen maar aansluiten bij al het bovenstaande. Het leven is te kort voor zulk kaliber van mensen. Steun aan allen die haar zullen missen.
Wat een uniek mens, ze zal altijd herinnerd worden, dat is zeker.
Sterkte aan de mensen die van haar houden en haar zullen missen.
Mooie reis naar het Licht, mooi mens.
Heb enkel maar mooie herinneringen aan Bieke die ik koester, zelfs al is het lang geleden.
Ik sluit me aan bij de gegeven teksten.
Mooi en bijzonder eerbetoon.