Na meer dan zestig jaar op de planken, neemt hij afscheid van het podium …
Will Tura en Brugge, en wat die twee met mekaar hadden.
Ze noemden mekaar bij hun voornaam, dat staat buiten kijf. Maar sprak Fernand zijn bondgenoot aan met ‘Arthur’ of met ‘Will’? Om dat uit te klaren kunnen we bij onze stadsgenoot Fernand niet meer terecht, hij overleed vijf jaar geleden. Gaan we bij Will Tura langs om meer te vernemen, krijgen we ongetwijfeld een uitgebreid antwoord. Fernand Tamsin en Arthur Blanckaert waren boezemvrienden.
Dus laat mij u vertellen over een bezige bij uit Brugge en een ook altijd bezige liedjesmaker uit Veurne. Mijn verhaal brengt ons naar een dag in de vroege jaren zestig. Fernand Tamsin, een frisse dertiger uit Sint-Kruis, combineert een schone job in de Gistfabriek met van alles en nog wat. En daar zal hij zijn hele leven mee doorgaan. Fernand heeft, zoals ze dat in plastisch Brugs uitdrukken, ‘geen zittend gat’.
In de loop der jaren treffen we hem bij het organiseren van jaarbeurzen in de beurshal, is hij actief bij het ‘Steunfonds voor Verlaten Kinderen’, bij de oprichting van wooneenheden voor mensen op leeftijd in zijn deelgemeente en bij de Brugse Vrije Radio. Hij is in de weer als vrijwillig bezoeker van gevangenen en terloops ook nog in de gemeenteraad. Of om Bram Vermeulen te parafraseren, in de rivier ‘Brugge’ verlegde Fernand Tamsin meer dan één steen.
Maar dit keer volgen we hem dus in zijn jonge gloriejaren. In Sint-Kruis gaat een spelavond door en ook daar is Fernand present. Bij aanvang belooft hij om bij verlies een optreden van Will Tura te regelen. Hij verliest en dus haalt hij het in die dagen prille tieneridool van ‘Eenzaam zonder jou’ naar het Schuttershof.
Fernand is onder de indruk van de jonge zanger. Van de gedreven muzikant die Gilbert Bécaud aanwijst als zijn groot voorbeeld. We zijn getuige van de aanzet tot een blijvende kameraadschap tussen de zanger en de Bruggeling die zich meer en meer als concertorganisator profileert.
De passage van Will Tura in Brugge groeit uit tot een traditie en die traditie tot een reeks verjaardagsbals. De eerste jaren gaan die door in het Schuttershof, maar wanneer een paar zomers later het Boudewijnpark opent, verhuist het jaarlijks bal naar het nieuwe pretpark, onderdeel van het Michel Van Maele-imperium. Niemand kijkt er dan ook van op, dat Paverko bij elk verjaardagsfeest een reuzentaart laat aanrukken.
We zien hoe Fernand de muzikant volgt doorheen zijn hele loopbaan. Met dat verjaardagsbal als rode draad. Terwijl Will Tura jaar na jaar de hits aan mekaar rijgt. Soms goeie, soms mindere. Ook wel een keer een hele flauwe. Neen, waarde lezer, dit stukje is niet geschreven door een volbloed fan.
Zijn bewonderaars dragen hem op handen gedragen, onvoorwaardelijk, maar door de liefhebber van de ‘betere muziek’ wordt hij smalend weggezet als smartlapzanger. Tot op een keer een handvol muzikanten uit het rockwereldje met een album vol Tura-covers op de proppen komt. Hela, zou Will Tura dan toch een gerespecteerd vakman wezen?
In Brugge zorgt Fernand bij elk verjaardagsbal voor lokale persaandacht. Elk jaar lees je wel ergens over honderden fans die in augustus naar de Oberbayernzaal afzakken. Over het verjaardagsgeschenk waarmee Fernand keer op keer ‘zijn’ zanger en het publiek verrast. Soms een voor de hand liggend geschenk, een andere maal iets meer origineel. Het zotste? Op een keer doet hij zijn idool – Will’s sterrenbeeld is ‘leeuw’ – een leeuwenwelp cadeau.
In de Oude Hoogweg in Sint-Kruis kijken de buren er al lang niet meer van op, wanneer laat in de nacht, na het jaarlijkse feest, Will Tura en zijn muzikanten nog even komen nakaarten bij Fernand en zijn vrouw.
En Fernand blijft doende. Bij het tiende bal regelt hij voor zijn beschermeling een ontvangst op het stadhuis. Enkele edities later krijgt Will Tura de titel ‘Brugs ereburger’ opgespeld. En wanneer hij bij zijn vijfentwintigste feest weer door de burgemeester wordt uitgenodigd, strooit beiaardier Aimé Lombaert een handvol van Tura’s melodieën over de stad uit. Enfin, de organisator legt zijn poulain in de watten.
Fernand Tamsin en Arthur Blanckaert en de weg die ze samen aflegden, het kan tellen. Hoe het was om in Fernand Tamsin’s schoenen te staan? Weet u wat ik mij afvraag? Of Fernand de zanger ook wel eens tegen de haren in streek. Wees hij hem ooit op de vaak gehoorde kritiek, dat Will Tura’s muziek soms leed onder bedenkelijke teksten waarmee de muzikant genoegen nam? Herinnerde hij Will dan aan zijn idool, de grote Gilbert Bécaud?
Laten we wel wezen, niemand had het ooit aangedurfd om bij de Franse chansonnier voor de dag komen met een tenen krullend karamellenvers als ‘In mijn caravan ben ik superman’.
Maar misschien maakte het Fernand weinig uit, Will bleef successen boeken, hij bleef dat verjaardagsfeest organiseren. Al werden de twintigste editie en de vijfentwintigste door hem aangekondigd als ‘misschien wel de laatste’. Maar ’t was pas bij het bal van 1994, het dertigste op rij, dat hij en Will besloten om te eindigen in schoonheid.
In deze affichecollectie steekt één en ander dat zo’n bal aankondigt. En zodoende heeft de verzamelaar zich, om dit verhaal te reconstrueren, verdiept in de geschiedenis van Tamsin en Tura, twee kompanen die samen voor Brugse muziekhistorie zorgden. De tol die ondergetekende voor dat zoekwerk betaalt, een hele dag doorkomen met een lied van Will Tura in zijn hoofd, neemt hij er graag bij. Zelfs al is het zo’n hardnekkige oorwurm als ‘In mijn caravan ben ik superman’.
Beste Pol, uitstekend artikel over Fernand Tamsin en zijn actieve vriendschap met Will Tura.
Met hartelijke groeten,
Dries Van den Abeele
Veel muziek van Will Tura verdiende inderdaad betere teksten. Alleszins vergeleken met wat generatiegenoten als Louis Neefs of Ann Christy zongen.
Treffend, Saar, dat je Louis Neefs en Ann Christy noemt – twee generatiegenoten van Will Tura, die echter beiden jong en onverwacht zijn overleden. En die in hun liederen soms allusies maakten op een vroege dood.
Louis Neefs: ‘Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien, ook al zie je mij niet meer’…
Meer ontroerend nog, Ann Christy in haar meesterlijke ‘De Roos’: ‘Zo bang om vroeg te sterven, voor ze werkelijk heeft geleefd …’
Will Tura was zijn hele loopbaan een gedegen liedjeszanger met brave liedjes. Braaf genoeg om nooit te zingen over wat mogelijks iemand in het harnas kon jagen. Geen toeval dat hij het was die mocht zingen op de begrafenis van Boudewijn.
Afkomstig van De Panne, wist ik zijn moeder wonen en wanneer Will er was, jaren 1960, met een vriendin en ongetwijfeld ook met zijn Jenny, en hij erop uit trok naar de duinen achter ons huis op de Oosthoek, gingen we met een paar vrienden al eens gaan kijken waar hij zich genesteld had. Evenwel zonder resultaat.
Will is ook maar een mens en toen hij een concert zou geven in het Boudewijnpark en de kaartenverkoop absoluut geen succes was, belde hij de Dienst voor Toerisme van Stad Brugge. En kwam terecht bij mijn echtgenote, die er 4o jaar heeft gewerkt.
Hij begon met van zijn oren te maken wegens de beneden alle peil verkoop, alhoewel DvT Brugge daar niets mee te maken had, en vroeg haar wat ze er aan zou doen.
Keizer of niet, hij is ook een doodgewone mens en wie zijn vriend werd was het ongetwijfeld voor het leven.
In staat tot het beste, en soms ook tot het slechtste … is dat niet het kenmerk van elk van ons, en meest nog van elke artiest – die wordt afgerekend op wat hij op de Buhne brengt?
Tot het allerbeste van Will Tura behoort “Vlaanderen mijn land”. Op de begrafenis van Boudewijn bracht hij bewerkte versies van “Hoop doet leven”, en “Ik mis je zo” – in het Nederlands, wat vreemd moet hebben geklonken voor de Queen en het Japanse keizerspaar, die niet gewoon zijn persoonlijk de uitvaart van een koning bij te wonen. Wat meer is: de meer “klassieke” zanger op de uitvaart was André van Dam, en die bracht een sublieme vertolking van “Libera me” – uit de requiemmis van Gabriël Fauré. Inderdaad, protestsongs waren aan Tura niet besteed. “Vergeet Barbara” was het centrale lied in wat destijds moest doorgaan als een “feelgood musical met de hits van Will Tura”.
Dat het succes van Will Tura al die jaren bleef duren zal ongetwijfeld verband houden met de wijze waarop hij zijn vak beheerste als muzikant, maar wellicht evenzeer als zakenman èn doorzetter.
Waarschijnlijk vonden Fernand Tamsin en hij mekaar vooral in dat laatste?
Alex Calmeyn heeft – onder meer – de wisselwerking tussen Will Tura en Fernand Tamsin uitgespit in een publicatie n.a.v. de 80ste verjaardag van deze laatste, in 2008, ‘De Reis om mijn wereld in 80 vragen’. Uitgebracht in eigen beheer, de Heemkundige Kring Maurits Van Coppenolle in Sint Kruis bezit daarvan een exemplaar.
Fernand Tamsin organiseerde ononderbroken, dertig jaar lang, de ‘Verjaardagsbals’ van Will Tura, 1965-1994. Aanvankelijk in Sint-Kruis, Schuttershof, later in Sint-Michiels, Boudewijnpark.
Tamsin beschouwde Tura als een vriend, voor wiens carrière hij graag de promotor was in regio Brugge.
Bij de voorbereiding van dit cursiefje zocht ik tevergeefs naar het boekje van Alex in de stadsbib, Richard.
Tot mijn verbazing hebben ze dat boek niet in huis.
Beste Pol, alweer een mooi artikel.
Wellicht deel ik hetzelfde gevoel en tegelijkertijd hetzelfde respect. Het is niet de muziek of stijl waar ik het meest enthousiast over ben, maar anderzijds heb ik ook een uur-durend programma met Tura-muziek omdat het wel goed klinkende nummers op de beiaard zijn en vooral omdat het herkenbare muziek is voor de Bruggelingen.
De populariteit van één van onze Vlaamse zangers – door het volk/media tot ‘keizer’ gekroond – moeten we ook niet onder stoelen of banken steken.
Mvg, Wim Berteloot, stadsbeiaardier
Mooi artikel van mijn pa, danke.
Pa zei altijd ‘Tuurtje’ …
Danke voor het mooie artikel van mijn pa over de Will (Tuurtje).
Groeten Colette
Bedankt voor het mooie artikel te schrijven over Will en mijn pa. Ik ben blij deze pagina´s te hebben gevonden. Leerrijk en heel interessant om bijna alles te weten te komen over Brugge. Ik heb nog het een en ander liggen van mijn en Will. Veel is naar de heemkundige kring gebracht in Sint Kruis.