“Wil je ’t ècht goed doen, doe dan enkel datgene waar je goed in bent…”
Wat hierboven staat, klinkt als weggeknipt uit een boek van Phil Bosmans. Maar ’t is gewoon wat mij voor de geest komt, nu ik mij afvraag wat ik zeggen zou als iemand mij vroeg om Patrick Moenaert en de keuzes die hij maakte te omschrijven in een handvol woorden. ’t Had Patrick’s levensmotto kunnen wezen, niet?
Je ontwaakt, die ochtend, en zittend op de rand van je bedstee neem je je gsm vanop het nachttafeltje, ontkoppelt hem van het oplaadsnoer. En nu je dat kleinood toch bij de hand hebt, sla je terloops een blik op een boodschap die je kreeg, eerder die morgen. Je dag aanvangen met schermtijd, het soort gewoonte waarop je je keer op keer laat betrappen … Geen gewoonte waarmee te pronken valt, maar soit.
Een vriend stuurde een berichtje. “Patrick Moenaert is overleden” staat er. Meer niet.
In de badkamer herhaalt de slaapkop in de spiegel die woorden. “Patrick Moenaert … overleden.” Hij zucht, de slaapkop, beseffend dat het nog niet helemaal tot je doordringt.
De burgemeester van Brugge, of toch de man die dat ambt tot voor enkele jaren drie legislaturen lang bekleedde, is niet meer.
De man die als geen ander koos voor zijn stad. Nooit met minder genoegen nam.
Maar ook nimmer hoger op de ladder wou, wat menig medemens die zich bekwaamt in het spel van de politiek nochtans ambieert.
Iets later, aan de ontbijttafel, wacht een gewoonte waarmee een welopgevoed mens wèl kan uitpakken. Of wat dacht u van thee en yoghurt met fruit en noten? Ze wekken mijn dromerige zelf en laten me beseffen dat het verhaal waarmee ik deze week mijn blog zou aanvullen maar best opzij geschoven wordt. Want het overlijden van een burgervader die zo nadrukkelijk en enthousiast zijn stempel drukte op zijn stad, onze stad, dat vraagt om een terugblik. Een terugblik en, wat verwacht je van jezelf als verzamelaar? Juist, ja, affiches.
Ik weet in mappen en archiefdozen vast wel één ander te vinden. Maar wat ga je daarbij vertellen op die blog van jou, vraag ik mij af. In de dagen die volgen wordt het levensverhaal van de ereburgemeester in kranten, op radio en schermen allerlei, oeverloos belicht, geduid, uitgesponnen, uitgevlooid. Wat deze jongen ook vertelt, hij zal herhalen wat gezegd werd en wordt.
En dus besluit hij, toch maar veilig binnen eigen domein te blijven. Het domein van de Brugse affiche. Om daar vast te stellen dat hij van de betreurde Patrick Moenaert meer in huis heeft dan van welke andere Brugse politicus ook. En neen, ’t zijn niet allemaal verkiezingsaffiches.
Alle verkiezingspapier van Patrick Moenaert naast mekaar, ’t zou een lang plakkaat vergen. Behoorlijk saai, ook. Laten we er een of twee uit pikken. En een paar andere ook, minder voorspelbare. Ja, Moenaert was ‘van de politiek’ en nam zijn burgemeesterschap, zijn vak, heel serieus. Hier en daar lees je het woord ‘koppig’. Spaar ons van heilige boontjes. Maar wie hem gekend heeft, weet dat Patrick Moenaert evengoed oog en oor had voor de lichtheid der dagen. Voor een dosis klucht of een vat stevige muziek, ‘k noem maar wat. Je leest het zo af van een paar van de affiches hierboven.
Dus neen, we maken ’t ons niet nodeloos moeilijk, deze week. We brengen gewoon wat affiches bij mekaar. We gaan voor de dingen waar we goed in zijn.
Want wil je iets ècht goed doen, dan …
Een mooi artikel over een groot man! Zijn laatste speech die hij gaf in het concertgebouw, bij de opening van ‘zijn’ toren, typeerde zijn karakter, zijn vlotte omgang, zijn eerlijkheid en zijn humor.
Moenaert, een echte burgervader !
Jammer genoeg, veel te vroeg, gisteren overleden.
Inderdaad, passende hulde aan een man die groeide in zijn functie.
Zijn naam hoorde ik eerst toen hij medewerker was van minister Daniel Coens. Deze laatste was voorbestemd om burgemeester van Brugge te worden, maar er was een klein probleem. Coens’ villa stond net buiten de Brugse stadsgrens, meer bepaald op het grondgebied van Sijsele-Damme. De gemeentegrens verleggen of verhuizen waren geen opties. Daniel Coens had dan maar zijn zinnen gezet op een ministerieel departement, meer bepaald ‘sociale zaken’. Menig zaterdagnamiddag heb ik met Daniel Coens gesproken over het reilen en zeilen van de sociale zekerheid.
Uiteindelijk belandde Daniel Coens op de ministerpost ‘Onderwijs’, een hele eer als eerste katholiek minister na het Schoolpact, maar ook een zware opdracht.
Zijn kabinetsmedewerker Patrick Moenaert kreeg ook een zware opdracht … Van Acker en Bourdon opvolgen, die twaalf jaar met een bonte coalitie Brugge hadden bestuurd. Moenaert werd een groot burgemeester, ook al omdat hij zijn grenzen kende en – zoals Pol het goed verwoordt – een flinke dosis humor en speelsheid behield. Grote zaken realiseren kan maar mits een flinke dosis zelfrelativering …
Ere-burgemeester Patrick Moenaert, ik was niet zo voor de mega-projecten in Brugge, zo ongeveer 25 jaar geleden.
Maar in de loop der jaren zag ik in dat je ook veel aandacht had voor de bekommernissen van de gewone man in Brugge.
Die twee uiteenlopende aandachtspunten waren voor jou even belangrijk. Het ene sloot het andere niet uit. Integendeel, de gewone man kan nu genieten van de ‘risicovolle’ investeringen van in het verleden! O.a. dat maakte dat je een burgervader was met een visie voor de toekomst!
Patrick Moenaert laat een warme herinnering na! We konden nooit meer realiseren dan in de periode 1999-2002 … op gebied van cultuur, maar ook van Monumentenzorg!
Ik ben hem heel dankbaar als civil servant en als rasechte Bruggeling!
Vaarwel burgemeester!
Heel toffe affiches! Leuk artikel!
Ik denk dat hij in mijn herinnering zal blijven als een tragische figuur.
Het goede – of toch zeker goed bedoelde – Chartreuseproject heeft hij niet kunnen realiseren. Brugge draagt er nog de gevolgen van … een vastgelopen stadiondossier.
Het concertgebouw zou er zonder hem (nog) niet gekomen zijn. Ik herinner mij dat men destijds uitgebreid gebakkeleid heeft over het juiste soort rood van de tegels. Voor de kwaliteit van de tegels en de wijze waarop ze moesten bevestigd worden had men minder belangstelling. Het resultaat zien we nu.
Hij was het die ‘de koers’ binnenhaalde in Brugge. Goed gezien, het volk heeft niet alleen brood maar ook spelen nodig. Jammer genoeg zijn zijn opvolgers megamanifestaties blijven verwelkomen, zonder zich af te vragen of Brugge en de Bruggelingen – en de bezoekers! – dat nog wel aankunnen. De Standaard schrijft er vandaag over …’Brugge kreunt onder massatoerisme’ … De bekende clichés en een burgemeester die zich van geen kwaad bewust is.
Niet helemaal akkoord met het ‘bekende cliché’. Burgemeester Moenaert kon niet vermoeden dat zijn opvolgers zijn gewaagde ‘aanzet tot …’ klakkeloos zouden blijven doorzetten, en dat zijn succesformule zich uiteindelijk tegen hem zou keren.
Of heb ik het verkeerd voor?
De kwaal van het massatoerisme is begonnen halverwege de jaren 1980. In die periode werden de ondergrondse parkings gerealiseerd. Met als gevolg dat de pleintjes bovengronds verkeersvrij gemaakt konden worden. Waarna de terrassencultuur begon te woekeren. Als exemplarisch voorbeeld: het Simon Stevinplein. Waaruit dan weer een evenementenbeleid ontstond, zoals ‘Pleintjespleisteren’. Enzoverder, enzovoort. Patrick Moenaert, die een populist was, ging daar gewoon in mee.
Alles op één schop, Richard? Het verkeersvrij maken van een deel van de publieke ruimte als ‘schuldig’ aan het vandaag door sommigen zo vermaledijde toerisme … ’t Lijkt mij toch wat heel moeilijk om volgen …
Vooraleer ik je redenering omdraai en pleit voor het opnieuw als parking inrichten van de Markt, de Brug en andere pleinen, wil ik hier als ‘beheerder’ van de blog graag melden dat we het welles-nietes-verhaal bij deze afsluiten … Waarbij ik toch maar lekker het laatste woord opeiste.
Zeer goede herinneringen! Een goede burgemeester. Een fijn mens , dicht bij zijn mensen ook. Jammer, nu al heengegaan. Mijn deelneming ook vooral aan zijn familie.