Het dossier Lustenhouwer

Verslag één
Toen wij er toekwamen, was het zaaltje al aardig gevuld. En rond de tijd waarop iedereen stilaan op het puntje van zijn stoel zat, ’t spektakel zou algauw beginnen, was bij de ingang een bordje ‘uitverkocht’ op zijn plaats geweest. Zo’n tweehonderd vrienden en collega’s van Joos waren opgedaagd en keken uit naar zijn conference.
Een conference, dus. Sinds we zijn uitnodiging in de bus kregen, passeerde een paar keer de vraag hoe je kon omschrijven wat Joos voor ons in petto had. Een vraag waarop hij ook zelf geen pasklaar antwoord wist te verzinnen. Het zou tenslotte de allereerste keer zijn dat Joos zich aan zoiets waagde. Eén ding stond buiten kijf. Dat in onze vriendenkring nooit eerder iemand op pensioen ging met zo’n afsluiter.

Maar onze vriend laat zich niet makkelijk afschrikken, daarvan moest niemand ons overtuigen. Gedreven in zijn vak binnen het wereldje van mensen met een beperking en hun entourage. En gezegend met een gezonde, geëngageerde kijk op wat zich afspeelt binnen die wereld èn daarbuiten.

Op pensioen gaan, daar hoort een collegiaal moment bij. En al helemaal wanneer de gelauwerde steevast op de bres stond om op allerlei echelons de belangen van zijn collega’s te verdedigen. Maar een avondje ‘comedy’ dat hij helemaal zelf voor zijn rekening zou nemen? Niemand van ons kon zoiets verwachten. Da’s durven, was een veelgehoorde reactie. Want Joos kan het dan wel goed uitleggen maar het leek ons toch ferm wat hooi op een vork. En plein public uitpakken met een ludieke vertelling omtrent je loopbaan en wat je samen met je collega’s al niet meemaakte, begin er maar aan.
Let wel, er was over nagedacht. Joos op zijn dooie eentje vooraan, maar er kwam ook een poppenkast aan te pas. En wandelde de verteller de zaal in, benoemde hij gevat een paar van zijn toehoorders met naam en toenaam. Bingo! Wie zijn pappenheimers kent, kan zich dat permitteren en de conferencier liet die kans niet liggen.
Daar in dat zaaltje in Oostkamp kwam Joos, hij zag en overwon. Zijn eigen zenuwen, ongetwijfeld, maar net zo goed zijn publiek. Een welwillend publiek, ge ziet dat van hier, iedereen gunde de ster van de avond zijn ‘moment de gloire’. Maar we waren het erover eens, ook na zijn werkuren bleek Joos een durver.

Verslag twee
’t Was een zondagavond in de Brugse stadsschouwburg. Stilaan vulde de zaal zich met benieuwde blijgezinden. Wat jong volk, nogal wat lieden van middelbare leeftijd en ook ‘ouden van dagen’. Was dat niet de omschrijving waarmee we lang geleden mensen op leeftijd benoemden, ‘ouden van dagen’? Na die avond betrapte ik mezelf nog wel een keer op het opdiepen van vergeten woorden. De schuld daarvoor zocht en vond ik bij Kevin Rombaux. Doet de naam bij de lezer geen belletje rinkelen, geen nood. Er is ook nog ‘de Mugge van Brugge’, en wie weet, hoorde u dat begrip wel al een keer ronken. Kevin koos jaren geleden die ‘artiestennaam’ die vlotter blijft hangen dan wat op zijn paspoort staat. De Mugge van Brugge, dus.

Comedyvoorstellingen zitten in de lift en al zijn wij zelf lang niet de meest fervente aanhangers, toch pikten zelfs wij er de voorbije maanden een paar mee. Met uiteraard onze kameraad Joos als jongste ‘ontdekking’.

En vorig weekend dus de Mugge van Brugge in de schouwburg, met een gelegenheidsprogramma rond Willy Lustenhouwer, zijn grote voorbeeld. Lustenhouwer, ‘vader van de Brugse kluchtigaards’, overleed dertig jaar geleden, vandaar. Zelf zag ik de legendarische Brugse cabaretier – zo werd wie met comedy doende was vroeger omschreven – nooit aan het werk. En in alle eerlijkheid, in onze jongensjaren vonden wij dat soort regionaal entertainment vooral heel oubollig. We waren jong en wisten ’t beter, ge kent dat. Dweepten met Bram Vermeulen en Freek De Jonghe, Hollanders die lekker alternatief tegen gevestigde schenen schopten. Robert Long en Herman Van Veen konden er ook nog mee door. Maar Willy Lustenhouwer was van hier bij ons, dat kon niet veel soeps wezen. ‘Zie je van Brugge, zet je vanachter’ en dat soort geestigheden liet je met de nodige minachting aan je voorbijgaan.

Maar er zijn de levensjaren die voor mildheid zorgen, hé. Voor nieuwsgierigheid, ook. En zodoende wilden we ‘de Mugge van Brugge’ met zijn Lustenhouwer-programma een kans geven.  De Mugge, Kevin Rombaux dus, is naar eigen zeggen grootgebracht met platen en videobanden met daarop de shows van Willy Lustenhouwer. De gevolgen zijn niet te miskennen. En ze zijn genietbaar. Belegen humor? Bij momenten wel, ja. Maar toch weet de Mugge de ouwe Lustenhouwer te verkopen aan een publiek van vandaag.

Een welwillend publiek, weliswaar, dat de ster van de avond zijn ‘moment de gloire’ gunt, waar hoorden we dat eerder? Maar zoals de Mugge van Brugge op dat podium staat, met die schijnbaar nonchalante flair van hem, voert hij je ook als sceptisch toeschouwer mee in zijn vertellingen. In grappen, de ene meer verrassend dan de andere, maar vooral de onnozele typetjes die hij leent van Willy Lustenhouwer. Leent? Zoals hij ze brengt lijken ze van hemzelf. Om meteen daarna de zaal het zwijgen op te leggen met een levenslied-met-boodschap. Zo’n programma staat of valt met evenwicht en de Mugge weet daar weg mee. En de zaal, die is in de wolken. En wie zal ’t zeggen, of ergens ver boven die wolken een tevreden Willy Lustenhouwer welgemutst knikt. Een traantje heimwee wegpinkt, misschien.

Verslag drie
Ze zijn maar met een handjevol, de Bruggelingen die in de loop der tijden hun publiek konden verrassen met lach en leute. Met de avondvullende show van De Mugge staan we stil bij de dertigste verjaardag van Willy Lustenhouwers afsterven. Maar ’t is deze zomer ook vijftig jaar geleden dat Gerard Vermeersch overleed. Weliswaar van Ieperse komaf, was Gerard in onze stad waar hij woonde zo nadrukkelijk geïntegreerd dat we hem gerust als Bruggeling mogen aanwijzen.

En in een recenter verleden verliet ook Guido Depraetere ons. Veel te jong, zoals jaren eerder Gerard Vermeersch. Guido was van vele markten thuis, maar laten we hem hier vooral herinneren als de man die met de avonturen van Baziel al wie goedlachs was een uurtje plezier bezorgde.
Een lijstje dat we vervolledigen met Jacqueline Compernolle. Ze was een Oostkampse, maar de laatste  jaren van haar leven woonde ze in een huisje in de Oostmeers. Al van kindsbeen af speelde zij toneel maar waagde zich pas rond haar zestigste aan avondvullende soloprogramma’s. De negentig gepasseerd, overleed Jacqueline vijf jaar geleden. Op het podium zocht zij naar een balans tussen geestigheid en sterke verhalen. Diezelfde balans die ook vorig weekend gevonden werd door de Mugge van Brugge.

Evaluatievergadering
Deze stad heeft met de Mugge van Brugge weer een knaap met verstand van het bouwen van leutige avonden, zeg dat ondergetekende het gezegd heeft. Wanneer de Mugge komende winter uitpakt met zijn eindejaarconference omtrent het Brugse

reilen en zeilen, staat die avond vast en zeker vetjes aangestipt in de agenda van uw dienaar.
Uw dienaar, die zich dus laatst ook nog liet verrassen door een conferencier in eigen entourage. Al laat onze kameraad het graag bij die ene voorstelling, menen we te begrijpen. Zo kennen wij hem, één keer goeie keer. Zo’n naambordje bij een plein of straat, die eer laat Joos graag aan echte stielmannen.

De Willy Lustenhouwer-hommage van de Mugge van Brugge kan u nog meemaken op zondag 9 juni in de Brugse stadsschouwburg. https://www.ccbrugge.be/agenda/4377/de-mugge-van-brugge/willy-lustenhouwer-hommage