Amai, dat was even diep ademhalen. Ik dacht, ik schrijf een keer over de Brugse politiek. Mensen die zich wel eens vragen stellen, stellen zich op zo’n moment de vraag wat ‘politiek’ eigenlijk is. En da’s zo’n beetje zoals zeggen wat wind is. Het kleinste kind weet dat, je hoeft het niet uit te leggen. En da’s maar goed ook, probeer het maar een keer.
En dus ging ik omtrent politiek op zoek in de wereldwijde encyclopedie. En daar staat … diep ademhalen, dus: ‘Politiek is de wijze waarop in een samenleving de belangentegenstellingen van groepen en individuen tot hun recht komen – meestal op basis van onderhandelingen – op de verschillende bestuurlijke en maatschappelijke niveaus.’
Poepsimpel dus. En toch komt het voor dat het beoefenen van politiek tot enige frustratie leidt. Dat wordt bevestigd, onlangs in de krant. Door Brugs schepen van Personeel en Welzijn Martine Matthys, nog wel. Want met de jaarwende gaf Martine haar sjerp door aan jongere partijgenoot Pieter Marechal. En naar eigen zeggen niet met volle goesting. Ze ging graag nog twee jaar door, tot aan haar pensioen. Nu moet Martine nog een tijd aan ’t werk ‘in de echte wereld’. Zullen we lachen? Van mij mocht ze blijven tot op ’t eind van deze legislatuur, de paar keer dat ik kort met haar babbelde, babbelde ik met een genuanceerd denkende madam. Genuanceerd denkende madammen vind je in wel meer politieke hoeken, daar gaat het even niet over. Maar een momentje, hier is nog een argument.
Natuurlijk heeft zo’n wissel van de wacht, midden in ’t spel, van doen met jong politiek volk dat graag wat naambekendheid wil tegen de volgende verkiezingsronde. Wat doorgaans aardig lukt met zo’n schepenpost. De kiezer heeft daar begrip voor, maar zelf heeft ie er niks aan. En de mensen die op de betrokken stadsdiensten het dagelijks werk doen, wat hebben die daaraan? De kans dat haar opvolger na de volgende kiesronde dezelfde bevoegdheden behoudt is niet reuzegroot en dan hebben ze daar wéér een nieuwe baas. Optimaal voor ’t reilen en zeilen op zo’n dienst? ’t Is maar een keer vragen.
Maar anderzijds zien we graag dat nog altijd jong volk zijn neus aan ’t venster steekt. In dit geval de neus van Pieter Marechal. ’t Is nog vier jaar voor we weer een gemeenteraad kiezen. En tegen die tijd kennen we allemaal uw naam, Pieter. Bedenk alvast maar een nieuwe slogan, die wat flauwe van de vorige verkiezing heb je dan niet meer van doen.
