No de wuppe

Over jeugd … en andere bewegingen
’t Is enkele weken geleden dat hij mij opbelde. Achteraf drong het tot mij door, het nieuws waarmee Ignace die ochtend kwam aanzetten mocht minder verbazen dan ik eerst dacht. Maar ’t was toch wennen aan de gedachte. Want ginder in dat dorp van hem is Ignace al sinds lang voorzitter van zijn vereniging. En hoe vaak heb ik de leden daarvan niet meegenomen op een voorjaarse verkenning van onze stad? Elk jaar een ander parcours. Het Gezellekwartier, West-Brugge, de omgeving van de Botanieken Hof en de Coupure en nog wat buurten, allemaal kwamen ze aan bod. Aangename middagen, keer op keer.

Op stap gaan met mensen van hier verloopt gegarandeerd anders dan een gidsbeurt voor toeristen van elders. Brugge verkennen met lieden uit verre uithoeken van de aardbol is veelal boeiend, ze schotelen je de meest onverwachte vragen voor.
Maar met toehoorders van bij ons kan je je een meer lokale invulling permitteren. Je vertelt verhalen die een ‘Weet je nog?‘ oproepen. Verhalen met een lokale weerklank. Breng je Achille Van Acker ter sprake? Wereldberoemd in Brugge maar de kans dat zijn naam bij de doorsnee Australiër een belletje doet rinkelen is eerder gering. En “’k En Brugge in m’n Erte’ klinkt u en mij, lokaal volk, als muziek in de oren, maar het stond nooit in de Billboard Top 100. Brugge tonen aan streekgenoten, ’t is een genoegen.
En dus was het even bekomen van de melding van mijn vriend Ignace, dat hij een punt zet achter zijn voorzitterschap. Waarmee in zijn woonplek de lokale afdeling meteen ook ophoudt te bestaan. De KWB, één van de sleutels van de arbeidersbeweging. Zomaar.
Geen vergaderingen meer, geen feest af en toe. Gedaan met activiteiten en zodoende ook met de jaarlijkse wandeling langs onbekende hoekjes van Brugge. Jammer. Spijtig.
Een teken van de tijd? Ledenwerving, aflossing van de wacht bij het bestuur, elk van ons kent wel een organisatie die ermee kampt.

Ooit waren zo’n middengroepen, van werknemers, gepensioneerden, middenstanders, de wielen die een halve maatschappij draaiende hielden. Gemeenschapsvorming, schoon woord, het had iets stichtends. Om de jeugdbewegingen niet te vergeten.
Hoewel. Ik liet mij vertellen dat jeugdbewegingen vandaag wèl de wind in de zeilen hebben. Merkwaardig, toch? We herinneren ons de dagen, pakweg de jaren zeventig van vorige eeuw, toen het bon ton was om scherts en spot boven te halen als de jeugdbeweging ter sprake kwamen. Die nerds met hun uniformen, hoe flauw!
’t Kan verkeren. De jongelui die vandaag trots in uniform de deur uitgaan zijn niet zelden de kinderen van papa’s en mama’s die in hun eigen jonge jaren grinnikend neerkeken op KSA, Scouts of Chiro. Eén keer in ’t jaar, de Dag van de Jeugdbeweging, zie je die knapen en freules zelfs gezwind en trots in uniform naar school stappen. Padvinder spelen, het mag weer. Terwijl zoveel organisaties kampen met afnemende belangstelling, ben je gewoon mee met je tijd als lid van een jeugdgroep. Markante evolutie.

Lang geleden was zowat iedereen in elke parochie, elke buurt, lid of bestuurslid van ’t één of ’t ander. Waar is den schonen tijd waarin stoetenbouwers rekenden op al zo’n verenigingen voor de invulling van figurantenrollen. Elke organisatie, elke school stond klaar om volk te leveren. Dat is vandaag wel even anders, meneer, de vorige editie van de Gouden Boomstoet pakte noodgedwongen uit met affiches om volk te werven.

Maar ach, de eenentwintigste eeuw is al even gaande, andere tijden andere noden. Hebben we mekaar niet meer nodig, dan? Zoals we de supermarkt uit wandelen zonder babbeltje met de kassière. Brood uit de muur halen of centen. Pizza, kledij en andere spullen door een haastige koerier laten neerzetten bij onze voordeur.

Voilà, daar heb je ‘t, de voordeurbel rinkelt. Ze moeten even wachten, de weinig opbeurende woorden die zich op mijn avondlijk pc-scherm opmaken voor wat een weinig opbeurend cursiefje lijkt te worden. Verwachten we nog een pakje? Even kijken.

Op de stoep aan mijn voordeur, in de schemer van de vroege avond, drie giechelende meisjes. In uniform. Of meneer koekjes wil kopen, ’t is voor ons zomerkamp.
Ja, dus.
De volgende ochtend fiets ik naar ’t stad. Op weg voor een gidsbeurt. Ignace belde. Of ik toch nog een wandeling kon verzinnen. Hoezo, die vereniging van jou is niet meer, toch? Neen, maar niemand verbiedt voormalige leden van een ontbonden organisatie om samen op stap te gaan. Kameraden blijven kameraden, hé. En of hij gelijk heeft. Zo nu en dan kijk je als gids met plezier uit naar een rondleiding.

Onderweg, langs de Torhoutse Steenweg. Een gevel helemaal in stellingen. Bouwvakkers maken zich op voor hun werkdag. Hun werfradio, zo’n robuust ding dat tegen meer dan één stootje kan, staat veel te luid, dat hoort zo op bouwwerven. De dag is nog fris en jong, onder hun veiligheidshelmen zingen de stoere binken mee … “ ’t Is nog al nie naar de wuppe! ”
Fietsend door de Smedenpoort weet ik dat het deuntje mij volgt voor de rest van de dag … ” Gelijk wat da j’an ’t doen waart, doe maar voort! “

Vorige week werd ‘Naar de wuppe’ van ’t Zesde Metaal door de lezers van KW verkozen tot beste West-Vlaamse lied van de voorbije tien jaar … https://www.youtube.com/watch?v=eZIC55v4fSs